વિરાર, કવિન અને કોઇન

* ચાર તારીખે એટલે કે બુધવારે અમે નક્કી કર્યું કે મારા મિત્ર અને કોકીની મિત્રને મળવા માટે વિરાર જઈએ. હવે, કાંદિવલીથી વિરાર જવું એ સાહસનું કામ છે. ખાસ કરીને ચાલુ ઓફિસનાં દિવસોમાં. છતાંય અમે મન મક્કમ કર્યું અને બપોરે સીધી વિરારની લોકલ પકડી. સરસ રીતે પહોંચી ગયા. કોકીની મિત્ર – જીજ્ઞા તેને પાંચ વર્ષ પછી મળી અને તે લોકોએ પેટ ભરીને વાતો અને નાસ્તો કર્યો. કવિન થોડો સમય શાંત રહ્યો અને પછી મસ્તી કાઢી. લગભગ સાડા ચાર જેવા અમે કુનાલના ઘરે જવા નીકળ્યા. એ બોલિંજ રહે છે, જે વિરારથી થોડું અંદરની બાજુએ છે. ત્યાં પહોંચી ગયા, બેઠા. કુનાલ અને અમોદ ઓફિસથી આવ્યા અને અમે વાતો કરતા હતા. કવિન પલંગ પર પડ્યો પડ્યો સિક્કા ઉર્ફે કોઈન રમતો હતો. અચાનક એક રુપિયાનો કોઈન મોઢામાં નાખ્યો અને અમે કંઈ સમજીએ તે પહેલા કોઈન સીધો અંદર! અમે સીધા ડોક્ટર પાસે દોડ્યા કારણકે એક રુપિયાનો કોઈન ગળામાં ફસાવવાની શક્યતા હતી. જોકે કવિનને કંઇ થતું નહોતું એટલું સારુ હતું. ડોક્ટરને ત્યાં ગયા પણ ક્લિનિક બંધ હતું. ઘરે પાછા આવ્યા, થોડી વાર બેઠા, ફરી પાછા ડોક્ટરની મુલાકાત લીધી. ડોક્ટરે એક્સ-રે કરાવવાનું કહ્યુ અને કાંદિવલીના ડોક્ટરનો નંબર આપ્યો.

ડિનર પછી અમે નીકળ્યા. ડિનર પ્લસ બિઅર. એટલે વધુ મજા આવી 🙂 રાત્રે મોડા ઘરે પહોંચ્યા. કવિનને ખૂબ કેળા ખવડાવવાનો પ્રયત્ન કર્યો. કવિનને ય નવાઈ લાગી કે દર વખતે તો મને કેળાં ખાવની ના પાડવામાં આવે છે. આ શું થયું છે, બધાને. બીજા દિવસે એક્સ-રે પડાવ્યો, તો કોઈન આરામથી આંતરડામાં દેખાયો. ડોક્ટરને બતાવ્યું, તો કહ્યું કે ચિંતા કરવાની જરુર નથી ૪૮-૭૨ કલાક લાગે તે સામાન્ય છે.

તેના પછી ૭૨ કલાક અમે રાહ માત્ર એક કોઈન માટે જ જોઈ. અને છેક, આજે સવારે અમને સફળતા મળી. એક રુપિયાનો કોઈન બધું મળીને ૭૦૦ રુપિયામાં પડ્યો તે વાત અલગ છે.