એક અલૌકિક અનુભવ

* નોંધ: આ પોસ્ટ આધ્યાત્મ વિશે નથી, પણ તેથીય વધુ ઊંચી ક્ષમતા ધરાવતા અમદાવાદના રિક્ષાવાળાઓ વિશે છે.

થયું એવું કે આજે અમને દિવ્ય જ્ઞાન લાધ્યું કે લોટ, તેલ અને મીઠું (અને બિસ્કિટ, ચોકલેટ) ખતમ થઈ ગયા છે અને અમારે રીલાયન્સ “ફ્રેશ” માં જવું પડશે. પરંતુ, જેનો કોઈ ન હોય તેનો ભગવાન હોય છે, એ ન્યાયે વરસાદ પણ સરસ પડવાનો ચાલુ થયો તો મારે એકલાએ જ આ સાહસ ખેડવું એમ નક્કી થયું. યા હોમ કરીને પડો, તેલ-મીઠું-બિસ્કિટ છે આગે. જતી વખતે તો રીક્ષા મળી ગઈને પાણી ભરાયેલા ખાડાંઓમાંથી જતી વખતે મને ઘરનાં ભૂવા અને ઘરનાં રોડ-કોન્ટ્રાકટો એ કહેવત યાદ આવી ગઈ. જરુરી અને બિનજરુરી સામાન લીધો. અને, અનંતકાળ સુધી રાહ જોયા પછી એક દિવ્ય રીક્ષાવાળો મળ્યો અને આ શું, પેલાં વિજય (વડાપાઉં) ચાર રસ્તા આગળ લાવીને કહે કે ઊતરી જાઓ. મેં તો કંઈ તેને કહ્યું નહોતું. મેં કહ્યું કેમ, ભાઈ? જવાબ મળ્યો – આગળ ટ્રાફિક બહુ છે અને ટ્રાફિકમાં ચલાવવાથી મારા આંગળા દુખે છે. ધન્ય છો તમે એમ કહી, સામાન લઈ હું ઊતરી ગયો અને પેલા રીક્ષાવાળાના આંગળા દુખવાની જગ્યાએ મારા આંગળા દુખાડતો આગળ ચાલ્યો. પણ, છેવટે એક રીક્ષા છેક પેલા અદાણી ગેસ સ્ટેશન આગળ મળી. ત્યાં સુધી મેં અમદાવાદના ટ્રાફિકની મજા માણી. અરે, રીક્ષાવાળાઓ આણંદ કે સાણંદ આવવા પણ તૈયાર નહોતા.

અમદાવાદીઓ ફોર્ડ કેમ એફોર્ડ કરી શકે છે એનું કારણ પૈસા નહી, પબ્લિક ટ્રાનસપોર્ટનો અભાવ નહી (સોરી, બી.આર.ટી.એસ.), ટ્રાફિક-સેન્સલેસ નહી પણ – આ રીક્ષાવાળાઓ જ છે એવું અમે ઠરાવ્યું અને આગલા બજેટમાં ટુ-વ્હીલર અથવા થ્રી-વ્હીલર લેવું એવું નક્કી કર્યું.