અમારી બીજી કોઇ ટૅગલાઇન નથી!
બે દિવસ પહેલાં ઉપરોક્ત સમાચાર વાંચ્યા પછી મને થયું કે આવા પણ સમાચાર ગુ.સ. આપી શકે છે. દા.ત.
તમિલ વેપારીની બેદરકારીથી હૈદરાબાદી ગ્રાહકે ગુજરાતી માલિકીના રીલાયન્સ સ્ટોરમાંથી પંજાબી લોકોના પરોઠાં ખાઇ લીધાં. ત્યારબાદ તેણે તેલંગાના ફૂડ ઇન્સ્પેક્ટરને ફરિયાદ કરતાં મરાઠી-કોંકણી-બંગાળી લોકોની સાંઠ-ગાંઠ ખૂલ્લી પડી. આ જોઇને ઓરિયા લોકોએ આ પ્રકારના કૌભાંડોમાં એમ.પી. અને યુ.પીના લોકોનો હાથ હોઇ શકે એવી માંગણી કરી.
મેરા ભારત મહાન. મેરા ગુ.સ. સબ સે મહાન!
ગરમીની?
ના.
આ મોસમ છે, રીઝલ્ટ-પરિણામો-ટકા-ગુણ-માર્ક્સની.
એટલે કે, જે સગાં-સબંધીઓનાં છોકરાંઓએ કદીયે પરીક્ષાઓમાં ઉકાળ્યું ન હોય તેઓ તમને ફોન-ઇમેલ-(હવે, વોટ્સએપ) કરીને તમને તમારું પરિણામ પૂછશે. ઠંડુ દિલ અને દિમાગ રાખી ઉત્તર આપવો.
બેસ્ટ ઓફ લક. રીઝલ્ટ માટે નહી (એ તો તમે શું ઉકાળ્યું છે, એ તમને ખબર જ છે), ફોન પર જવાબો આપવા માટે 😀
* અંતાલ્યા વિશેની પોસ્ટ લખવાનું વિચાર્યું હતું પણ તે પડતી મૂકું છું. ખાસ કરીને હોટલમાં ફ્રી ફૂડ અને ફ્રી ડ્રીંક્સ સિવાય બીજું કંઇ નવું નહોતું. હા, કોન્ફરન્સ પણ એકેડેમિક અને બોરિંગ. અમને તો મશીન ટ્રાન્સલેશનનો પ્રેક્ટિકલ ઉપયોગ (દા.ત. કન્ટેન્ટ ટ્રાન્સલેશન) સિવાય બીજે ક્યાંય રસ નહી. હા, ફ્રાન્સીસ અને મિકેલ ફોર્કાડા જેવાં લોકોને મળવાની મજા આવી.
* ખરી મજા તો ઇસ્તંબુલથી શરુ થાય છે. અમારી ટીમ વિશ્વ ભરમાં પથરાયેલી છે, તો મળવાનું બહુ ઓછું થાય. ટીમ ઓફસાઇટ માટે એવું સ્થળ જોઇતું હતું કે, જે સસ્તું હોય અને બધાંને પરવડે. વત્તા વિઝાનો પણ પ્રશ્ન. તુર્કી અમારા માટે સારું પડ્યું. અંતાલ્યામાં કોન્ફરન્સ પછી બીજાં બે જણાં પણ જોડાવાના હતા. હવે, ઇસ્તંબુલમાં ભેગા ક્યાં થવું એ પ્રશ્ન હતો, એનો ઉકેલ આવ્યો – હેકરસ્પેસથી. હેકરસ્પેસ એટલે એવી જગ્યા જ્યાં તમે મિટિંગ વગેરે રાખી શકો, ઇન્ટરનેટ મળે, કોફી મળે, ટેકનોલોજીનું બેકગ્રાઉન્ડ ધરાવતા લોકો મળે વગેરે. મોટાભાગે દરેક મોટા શહેરોમાં આવી જગ્યાઓ ઉભરી રહી છે (એને ઘણી વખત કો-વર્કિંગ સ્પેસ પણ કહે છે, જે મોંઘી હોય છે!). હવે, એ લોકો જોડે બધું નક્કી થયું, અને અમને નિરાંત થઇ.
નક્કી કરેલા સમયે (ગુરુવાર હતો) એટલે કે ૧૦ વાગે ૨.૫ કિમી ચાલીને અમે પાંચ જણાં આપેલ સરનામે પહોંચ્યા. અમને સમાચાર મળ્યાં કે એ લોકો આ જગ્યાએ એક અઠવાડિયાં પહેલાં જ શિફ્ટ થયા છે, એટલે થોડી તકલીફ પડશે. અમે કહ્યું, ઓકે, નો પ્રોબ્લેમો. સરનામે પહોંચ્યા, નીચેથી આપેલ નંબરે બેલ વગાડ્યો, નો રિસપોન્સ. થોડી વાર રાહ જોઇ. એકાદ-બે લોકોને પૂછ્યું તો એમણે કહ્યું સરનામાં મુજબ બિલ્ડિંગ તો આ જ છે. આમ, અડધો કલાક ગયો. સામે એક શોપવાળા અંકલ શંકાસ્પદ નજરે જોઇ રહ્યા હતા એ જોઇને લાગ્યું કે આ ભાઇ પોલીસ ન બોલાવે તો સારી વાત છે. થોડીવાર પછી બિલ્ડિંગમાંથી એક છોકરી નીકળી એટલે થયું અહીં કોઇક તો રહે છે. તે થોડીવાર પછી પાછી આવી ત્યારે તેની મદદ માંગી અને કહ્યું કે આ નંબર પર આવી જગ્યા છે? તેણે કહ્યું આ ઘર નંબર તો અહીં છે જ નહી. લો બોલો. પછી, તેણે કોઇ બીજા પડોશીને બોલાવી અમને અંદર બોલાવ્યા (દરવાજો અંદરથી જ ખૂલે, બહારથી નહી). ત્યાં જઇને જોયું તો આપેલ નંબરનું મેલબોક્સ હતું. પણ, એ ઘર ક્યાંય નહી. ભાંગી તૂટી તુર્કિશમાં તેની પાસે હેકરસ્પેસ વાળા ભાઇનો નંબર ડાયલ કરાવડાવ્યો, તો એ ભાઇ ટોકિયોમાં હતા. અને તેમણે માફી માંગી.
પોપટ.
છેવટે, હોટલ પર પાછાં આવ્યા અને હોટલનો મિટિંગરુમ વાપર્યો.
હજી સુધી પેલું હેકરસ્પેસ ક્યાં છે એનો જવાબ મળ્યો નથી!
* તુર્કીની સરસ સફર પૂરી કરી અમે સરખી રીતે પાછાં આવી ગયા છીએ, પણ આ દેશ વિશે લખવા માટે બીજી બે-ત્રણ પોસ્ટ્સ જરુરી છે, જે વીક-એન્ડમાં પૂરી કરવામાં આવશે. આછો પાતળો ચિતાર આપીએ તો,
** પહેલાં અંતાલ્યા અને પછી ઇસ્તંબુલની મુલાકાતો લેવામાં આવી.
** અંતાલ્યામાં ત્રણ દિવસ તો હોટેલની બહાર જવામાં જ ન આવ્યું કારણ કે, કોન્ફરન્સ આખો દિવસ ત્યાં જ હતી. હોટેલ એકદમ ચકાચક. ફૂડ મસ્ત! આ હોટેલ ઇસ્તંબુલના ટોપકાપી પેલેસની ડિટ્ટો કોપી હતી – ટૂંકમાં, રોયલ.
** અંતાલ્યામાં છેલ્લાં દિવસે પેડગે નામની જગ્યાની મુલાકાત લીધી, પણ મુખ્ય વસ્તુઓ મ્યુઝિયમમાં ચાલી ગઇ છે, એટલે ઉદાસ પ્રકારના ખંડરોનું નિરિક્ષણ કર્યું અને પાછાં આવ્યાં.
** તુર્કી સેક્યુલર દેશ છે. અને, ઇસ્તંબુલ તો લગભગ યુરોપ જ લાગે. સિવાય કે એશિયામાં હોવ અને રસ્તા પર ફેરિયા બૂમો પાડતાં હોય 🙂
** એકંદરે સરસ લોકો. ઘણાં લોકોને મળ્યો અને દેશ-વિદેશની વાતો કરી. રાજકારણ, ધર્મ, કોમ્પ્યુટર વિજ્ઞાન, ભારત, સમાજ, લોકો – વગેરે વિષયો પર તુર્કીના લોકોના ખ્યાલો વિશેની વાતો ફરી ક્યારેક પછીની પોસ્ટ્સમાં.
* અહીં આવ્યા અને થોડાં દિવસો થઇ ગયાં છે, પણ જેમ દર વખતે થાય છે તેમ બહુ દોડા-દોડી છે (ના. પેલું દોડવાનું નથી થયું હજી!). હજુ યુરોપની બાજુ જવાનો પણ મોકો મળ્યો નથી. ઇન્સ્ટાગ્રામમાં થોડા ફોટાઓ મૂક્યા છે, સમય મળ્યે વિગતે પોસ્ટ કરવાનો પ્લાન છે (રવિવારે).
સરસ દેશ, સરસ લોકો. સરસ ફૂડ!!
* ૧લી મે ના રોજ અમારે રજા હતી અને ૨ અને ૩ શનિ-રવિનો કોમ્બો. એટલે નક્કી કર્યું કે હરિશ્ચંદ્રગઢ ટ્રેકિંગ કરીએ. છેલ્લું ટ્રેકિંગ જુલાઈમાં વન ટ્રી હીલ ખાતે કરેલું અને એ વખતે મજા આવેલી એટલે થયું કે આ ઓવરનાઈટ ટ્રેકિંગમાં પણ મજા આવશે.
સવારે ત્રણ વાગ્યા જેવો ઉઠ્યો. જયદિપ કાંદિવલીમાં મળ્યો અને ત્યાંથી કિરણને પીક-અપ કરીને ઘાટકોપર ગયાં. ત્યાંથી લોકલમાં કલ્યાણ (કલ્યાણની પહેલી મુલાકાત). ત્યાંથી મહારાષ્ટ્ર એસ.ટી.માં (પહેલો અનુભવ) માલ્સેજ ઘાટ પછી ખૂબી ફાટા આગળ ઉતર્યા. પાંચેક કિમી દૂર દેખાતાં પહાડો અમારા સ્વાગત માટે તૈયાર હતા.
ત્યાંથી પાંચેક કિમી સીધો જ ધૂળિયો રસ્તો (પથ્થરો વાળો). હોટલ ઐશ્ચર્યા ખાતે નાસ્તો કર્યો (નામ પર ન જતાં, તે એક ઘર જ હતું જ્યાં પાણી અને કાંદા-પોહા સિવાય કંઇ મળતું નહોતું, પણ આ મળતું હતું એ મહત્વનું હતું) અને ત્યાંથી જંગલમાં થઇને ઉપર ચઢવાની શરૂઆત કરી. બે પર્વતોની વચ્ચેથી પસાર થઇને જવાનું હતું. દેખવામાં સિમ્પલ લાગતું હતું. ૧૦ મિનિટમાં જ રસ્તો ભૂલ્યા. જમણી તરફ જવું કે ડાબી? આગળ જઇ પાછાં આવ્યા અને બીજું એક ગ્રુપ આવતું હતું તેમની જોડે આગળ ચાલ્યા. ૧૫ મિનિટ પછી થયું કે અહીં તો આગળ જવું અશક્ય છે. ગામનાં બે-ત્રણ લોકોએ નીચેથી બૂમ પાડી કહ્યું કે અહીંથી ન જવાય એટલે પાછાં આવ્યાં અને તેમને રસ્તો બતાવ્યો. ગુડ.
હવે પછી સીધાં ચઢાણ હતાં. અને એ દિવસે હતો શુક્રવાર. અડધે રસ્તે ગયા પછી કિરણને યાદ આવ્યું કે આજે તો કોઇ લીંબુ-પાણી વાળાં નહી હોય. નહીંહીંહીંહી… પાણીનું રેશનિંગ. ડર હતો કે રસ્તામાં તો ઠીક, ઉપર જો કોઇ ન હોય તો માર્યા ઠાર. તેમ છતાંયે અડધે આવી ગયા છીએ તો આગળ વધીએ.
અને અમે આગળ વધ્યાં. એક નાનકડી ગુફામાં થોડીવાર રોકાયાં. ફરી આગળ વધ્યાં અને ફરી રોકાયાં. ઉપર પહોંચીને ફરી રસ્તો ભૂલ્યાં અને ખોટા અને કઠણ રસ્તે ખરાં રસ્તે પહોંચ્યા ખરાં. ત્યારબાદ? હાશ ઇન્ડિયા હાશ!
એમ તો ગુફાઓમાં રહેવાનું નક્કી કરેલું પણ અમારા સિવાય બીજાં કોઇ ટ્રેકર્સ ન હોવાથી એક ઝૂંપડી જેવી હોટલમાં ડિનર વત્તા રાતવાસો કરવાનું નક્કી કર્યું.સામાન વગેરે ત્યાં મૂક્યા પછી કોકણકાડા નામનાં પોઇન્ટ ઉપર સૂર્યાસ્ત જોવાં ગયાં. મસ્ત જગ્યા. પૈસા વસૂલ. અને ત્યાં? જમ્પ ઇન્ડિયા જમ્પ!
રાત્રે ડિનરમાં – ચોખા-બાજરીની રોટલી, કાંદા-બટાટાનું શાક, અથાણું અને ભાત. રાત્રે થોડું ફર્યા, બહુ વાતો કરી. તારા જોયા. ગુરુ અને શુક્ર ઓળખાયા. ધ્રુવનો તારો જોવાનો પ્રયત્ન કર્યો. ઉંઘ સરસ આવી અને સદ્ભાગ્યે મચ્છરોનો ત્રાસ નહોતો. પણ, સવારે સાડા ચારની આસપાસ સરસ ઠંડી લાગવાની શરૂઆત થઇ. વર્ષો પછી જમીન પર કોઇ પ્રકારના ગાદલાં વગર ઉંઘવાની મજા આવી.
સવારે ૬ વાગે તૈયાર થઇને નીચે ઉતરવાની શરુઆત કરી. હવે છાસ અને લીંબુ શરબતવાળાઓ આવી ગયા હતા. પેલી ભયંકર જગ્યાએ આવી ફરી તકલીફથી નીચે ઉતરાયું.
ફરી પાછાં કાંદા-પોહાનો નાસ્તો અને આ વખતે ડેમના સરોવરમાં થોડુંક નહાવાનું. તરતા નથી આવડતું એ વાતનો અફસોસ થયો!
હવે બસ પકડવાની ખરી મગજમારી હતી. બે બસ ઉભી ન રહી પણ ત્રીજી બસ સીધી જ મળી જે છેક મુલુંડ જવાની હતી. બસમાં ટાઇમ-પાસ, વાતો અને ઝોકાં. ત્યાંથી રીક્ષા અને સાંજે ૫.૩૦ જેવો ઘરે આવ્યો ત્યારે ભયંકર થાકી ગયો હતો.
સ્ટાર્વા પ્રમાણે ઉપર ચઢવા-ઉતરવા વગેરેના કુલ કિમી ૨૫ થી ૨૭ થયા. કુલ ચડાણ ૧૨૦૦ મીટર. હવે વિચારો કે એવરેસ્ટ ૮ કિમી ઉંચો છે, તો આપણું શું થાય? 😀
મારા વિચારો, મારી ભાષામાં! 