એપ્રિલ 2019 – મારા વિચારો, મારી ભાષામાં!

હવે દર વર્ષની વસઇ-વિરાર કે મુંબઈ મેરેથોનની જેમ આ બીઆરએમ પણ એક રૂટિન બની ગઇ છે. ૨૦૧૬માં સાયકલિંગમાં પાછા ફરવાની શરૂઆત અહીંથી જ થઇ હતી, એટલે તે યાદગાર બની હતી. ૨૦૧૭માં કિરણ-દીપ-ગુંજન જોડે સાયકલ ચલાવવાની મઝા લીધી હતી અને ૨૦૧૮માં શેલ્ટન જોડે રાઇડનું વિડિયો રેકોર્ડિંગ કર્યું હતું અને પછી દીપ જોડે ૧૦ કિમી રનિંગ કર્યું હતું, એ પણ અલગ મઝા હતી. આ વખતનો ક્રુર પ્લાન એવો હતો કે જેટલું બને એટલું જલ્દી રાઇડિંગ પૂરું કરી ૧૦-૧૫ કિમી દોડવું પણ ગરમીનો ખ્યાલ આવતા આ પ્લાન પડતો મૂક્યો અને સન્ની (સ્પષ્ટતા: ફ્રેન્સ) મને પરાણે ન દોડાવે એ માટે રનિંગ શૂઝ જ લઇને ન ગયો 😛

૨૦૦ કિમી સાયકલિંગ કરવા માટે કારમાં જવું પડે, એ વાતથી કંટાળો આવે છે, પણ, જીવન કઠિન છે. એ પહેલાં કિરણ મારા માટે સાયકલની સ્પેર ટ્યુબ લઇને આવ્યો હતો, એટલે શાંતિ થઇ. રાત્રે પંકચર રીપેર કરવાની તાકાત મારામાં નથી!

ત્યાં પહોંચ્યા પછી ૭૦ સાયકિસ્ટોનો મેળો જામ્યો હતો. હું અત્યંત વહેલો પહોંચી ગયો એ વાતનો ફાયદો ઉઠાવી બધાં જોડે વાતોના વડા કર્યા. થોડા ફોટો પાડ્યા પણ, મારો એકેય ફોટો દેખાતો નથી, પણ કંઇ વાંધો નહી 😉

૭ વાગે અમારી નાઇટ રાઇડ શરૂ થઇ. મોટાભાગે પનવેલ પસાર કર્યું ત્યાં સુધી ટ્રાફિક રહ્યો, જે રહેવાનો જ હતો. પનવેલ આગળ કંઇ કામકાજ ચાલે છે એટલે વધુ સમય ત્યાં પસાર કર્યો. ત્યાર પછી છેક ખોપોલી સુધી મઝા આવી અને ખોપોલી પર ત્રણ રાઇડર્સ જોડે ભોરઘાટ શરૂ કર્યો. સૌથી પહેલી વાર છેક લોનાવાલા સુધી સળંગ સાયકલ ચલાવી અને એ સેગમેન્ટમાં પર્સનલ રેકોર્ડ મેળવ્યો. ત્યાં પછી ત્યાંથી કામશેત પણ સળંગ સાયકલ ચલાવીને ૧૦૨ કિમી પર પહોંચ્યો અને ..

.. પછી મેગી જોડે ફોટો પડાવ્યો. ત્યાં થોડી વાર વાતો અને ટાઇમપાસ કરીને નીકળ્યો અને ભોરઘાટ ઉતરતા પહેલાં લાગ્યું કે લાઇટમાં કંઇ લોચા છે. તો ખબર પડીકે લાઇટ ચાર્જ થતી નથી, તો પણ જેમ વાયર આમ-તેમ કરીને ચલાવ્યું અને લાઇટ હજું ૪-૫ કલાક ચાલશે તેમ લાગ્યું. ભોરઘાટ પર મને આશિષની મુલાકાત થઇ જેઓ પોતાનો ખોવાયેલો-પડી ગયેલો ફોન શોધતા હતા. થોડી વાર તેમની મદદ કરી પણ ફોન ન મળ્યો (અને ઢાળ પર મળવો મુશ્કેલ જ નહી, નામુમકિન હતો). હું આગળ વધ્યો અને ધીમે-ધીમે પનવેલ સુધી પહોંચ્યો. ત્યાં થોડી વાર આરામ કર્યો અને ત્યાંથી ફરીથી આશિષ જોડે રાઇડ શરૂ કરી. પછી તો કામ-ચાલુ-આહે વાળા ઢગલાબંધ ફ્લાયઓવર પસાર કરતાં ૧૦ કલાક અને ૨૫ મિનિટે મુલુંડ પહોંચ્યા.

ત્યાં પહોંચીને ચા, વાતો, ફોટા વગેરે વગેરે. ટેક્સી પકડીને ઘરે આવ્યો અને ઓહ, કેરી લેવા જવાનું હતું અને સાંજનું ૧૦ કિમી રન પણ બાકી હતું 🙂

સ્ટ્રાવા એક્ટિવિટી: https://www.strava.com/activities/2306002705

એમાં થયું એવું કે મારે સાન ફ્રાન્સિસ્કો મિટિંગ (એટલે કે મિટિંગો) માટે જવાનું નક્કી થયું અને આપણી આદત પ્રમાણે જોયું કે વચ્ચે આવતા કે જવાના દિવસ વાળા વીકએન્ડ પર નજીકમાં કોઇ રેસ છે કે નહી. એક મળી. અત્યંત નજીકમાં જ. પણ ત્યાં સુધીમાં તો તેના રજીસ્ટ્રેશન ભાવ વધી ગયા હતા. તો પણ, થયું કે એક ઠંડો અનુભવ લઇએ. રજીસ્ટ્રેશન કરાવ્યું અને પછી નક્કી કર્યું કે જોરદાર દોડવું. સા.ફ્રા. ગયા પછી પહેલું અઠવાડિયું તો ટ્રેઇનિંગમાં સારું ગયું પછી રેસ વીકમાં વરસાદ વત્તા પવનની શરૂઆત થઇ ગઇ. સદ્ભાગ્યે શનિ-રવિ વરસાદની આગાહી હતી નહી. દુર્ભાગ્યે શુક્રવારથી જ મને થોડું ઠીક લાગતું નહોતું પણ મન મજબૂત રાખીને હોટેલ પણ બદલી અને સવારે ઉબર-ટેક્સી મળશે કે નહી તેમાં શનિવારે ઉંઘ પણ બરાબર ન આવી.

સવારે ઉબર વાળા ભાઇ સમયસર આવી ગયા અને મને પરફેક્ટ સમયસર રેસ સ્ટાર્ટ પોઇન્ટ પર પહોંચાડી દીધો. હવે ત્યાં બધાએ એક સાથે નહોતું દોડવાનું પણ આપેલા બ્રેસલેટમાં તમને આપેલા રંગ પ્રમાણે દોડવાનું હતું. મારો વારો લીલો રંગ થાય ત્યારનો હતો.

આ રંગ વાદળી છે, પણ તે વખતે ટેસ્ટિંગ થતું હતું તેની નોંધ લેવી!

એકદમ સમયસર રેસ શરૂ થઇ. મારો વારો ૬.૨૫એ આવ્યો અને પહેલા કિમી પર જ ઠંડી લાગી અને ઠંડી ઉડી ત્યારે સા.ફ્રા.ની પ્રખ્યાત ઉંચી શેરીઓની શરૂઆત થઇ. અને હા, બધા અંતરના મૂકેલા પાટિયાં માઇલમાં હોય એટલે આપણને પણ અંતર થોડું લાંબુ લાગે. આ અમેરિકનો ક્યારેય નહી સુધરે. મોટાભાગના રસ્તા પર ચીઅર્સ કરવા આવતા લોકોનો અભાવ હતો પણ થયું કે આ ક્યાં વળી પ્રખ્યાત બોસ્ટન-શિકાગો-ન્યૂ યોર્ક મેરેથોન છે. આવી રેસ તો અહીં ઢગલાબંધ હોય છે. એટલે ચીઅર લીડર્સ પરથી ધ્યાન હટાવ્યું. ત્યાં સુધી તો પ્રખ્યાત ગોલ્ડન ગેટ દેખાવાની શરૂઆત થઇ ગઇ હતી. ત્યાંથી વળી પાછો ઢાળ શરૂ થયો અને મારી ઝડપ પણ ઘટવાની શરૂઆત થઇ. ભાઇ, ભારે હતો એ ઢાળ. ગોલ્ડન ગેટ પર ધુમ્મસ હતું પણ એકંદરે દેખાય તેમ હતું. હવે થયું કે અહીં આવ્યા છીએ તો આરામથી બધું જોતા-જોતા દોડીએ એટલે આરામથી બ્રિજ ક્રોસ કર્યો. રીટર્નમાં ખબર પડી કે ઓહ, અહીં તો ટ્રેઇલ છે. વળી વાળો ઉંચો ઢાળ, જે મને એમ કે છેલ્લો હશે. પછીના પાંચ કિમી સારા ગયા પણ મારી ઘડિયાળમાં ભૂલથી ઓટો લેપ બંધ રાખેલું એટલે કેટલી ઝડપ છે એ ખબર જ ન પડે. ભયંકર ભૂલ કહેવાય આ. એટલે, સરવાળે રેસનું સત્યનાશ થયું એમ કહેવાય. છેલ્લા બે કિમી પણ સારો એવો ઢાળ ચડવાનો આવ્યો અને છેલ્લા ૪૦૦ મીટર એકદમ ઊંડા ખાડા જેવો રસ્તો. માંડ માંડ ઝડપ કાબૂમાં રાખી અને રેસ પૂરી કરી.

રેસ પછી ફોટા પડાવ્યા, પછી ખબર કે એ એક ફોટો લેવો હોયતો ૨૪ અમેરિકન ડોલર આપવાના હતા, જે અમે ન આપ્યા. રેસ પછી અમને ચોકલેટ મિલ્ક, પોટેટો કાતળીનું પેકેટ, બે લીપ બામ, એક બીયર અને એક સરસ મેડલ મળ્યો. જે અમને ૧૩૦ વત્તા ૧૫ વત્તા હોટેલનું જે કંઇ બિલ આવે તેટલો પડ્યો છે, જે સર્વે લોકોની જાણ સારું 🙂