છેવટે, વેક્સિનનો બીજો ડોઝ મળી ગયો! આ વખતે બુકિંગ વત્તા વેક્સિનની પ્રક્રિયા સરળ રહી.
વરસાદ હજુ સરસ આવે છે, એટલે સાયકલિંગ મોટાભાગે ઇન્ડોર જ થાય છે, એટલે સારું છે. બહાર નીકળી પડવાની ઇચ્છા થાય ત્યારે જ વરસાદ આવે – તેવો મર્ફીનો નિયમ મારા માટે છે, જે અકબંધ છે.
સૌ કોઇને ગણેશ ચતુર્થીની શુભકામનાઓ!
ટી-શર્ટ પરથી યાદ આવ્યું કે, રિનિત-હિરલે પણ એક સરસ ટી-શર્ટ આપી છે.. પરરરરફેક્ટ વન!
હવે ટુર દી ફ્રાન્સ જેવી સ્પર્ધામાં ભાગ લેવાની આપણી લાયકાત તો છે નહી એટલે અમે નક્કી કર્યું કે કંઇ નહી તો ગરીબ માણસોની ટુર દી ફ્રાન્સ તો કરીએ. અને, અત્યારે ફ્રાન્સ જવાનો સમય (અને પૈસા!) પણ નથી એટલે નક્કી કર્યું કે આપણે ઘરે બેઠા જ ઝ્વિફ્ટ અને RGTમાં સાયકલ ચલાવીને આ કામ કરીએ. આગળ કહ્યું તેમ ગરીબ માણસ એટલે થોડું નમતું જોખવું પડે. સામાન્ય રીતે ટુર દી ફ્રાન્સમાં સાયકલિસ્ટ ૨૧ દિવસમાં ૩૫૦૦ કિમી જેટલું અંતર, ૫૦૦૦૦ મીટર જેટલી ઊંચાઇ પ્રાપ્ત કરવાની સાથે ૯૦ કલાક જેટલો સમયમાં પૂરી કરે છે (આ વખતે પહેલા ક્રમે આવેલા સ્લોવેકિયાના તાદેજ પોગાચરે ૮૨:૫૬:૩૬ કલાકમાં સ્પર્ધા પૂરી કરી!) પણ આપણે તેનાથી ચોથા (૧/૪) ભાગ જેટલું જ અંતર-ઊંચાઇનું લક્ષ્ય રાખ્યું. ૨૧ દિવસમાં વચ્ચે બે રજાના દિવસો પણ આવે. જોકે વચ્ચે ગ્રૂપ રાઇડ્સ કરી, એક દિવસ બહાર પણ સાયકલ ચલાવી આવ્યો એટલે ટેકનિકલી મને એક પણ રજા ન મળી 
મારી ટુરના આંકડાઓ:
* અંતર: ૭૬૪.૩૬ કિમી
* ઊંચાઇ: ૮૫૭૦ મીટર
* કુલ સમય: ૨૭:૩૯:૦૯ કલાક
* પાવર (સરેરાશ): ૧૫૮.૯૫ વોટ્સ
* હાર્ટ રેટ (સરેરાશ): ૧૬૦.૩૬ bpm
ટુરના સ્ટેજ, અંતરની સાથે અને મારી રેસ, પરિણામ, અંતર, સમય, હાર્ટ રેટ, પાવર વગેરે વગેરે રસપ્રદ ડેટા અહીંથી જોવા મળશે!: https://docs.google.com/spreadsheets/d/1llQx5MB37NkC62VTxg-fNMkiZs0f1TiRm1xh-zH9yLg/edit?usp=sharing
હવે પછી શું? સપ્ટેમ્બરમાં સ્પેન! મજાક બાજુ પર મૂકીએ તો કોરોના કાળ હજુ હાજર જ છે અને હવે તો બે મહિના વરસાદ છે (એટલે કે અહીં તો બહુ જ છે!) એટલે ૧૪ ઓગસ્ટ-૧૫ ઓગસ્ટની અમારી બી.આર.એમ. પહેલા તો ક્યાંય નીકળાય તેમ લાગતુ નથી! જોકે ઝ્વિફ્ટ તો ચાલુ જ રહેશે. ઘરમાં રહો, સલામત રહો!
આ વખતે વળી પાછા જઇશું આપણા ફેવરિટ પસરણી ઘાટ પર. જ્યારે નવી મુંબઈ-કલ્યાણ સાયકલિંગ ક્લબે પ્રથમ વખત ૬૦૦ રાખી વત્તા પંચગીની જઇને એજ રસ્તે પાછાં આવવાનો માર્ગ નક્કી કર્યો ત્યારથી જ આ ૬૦૦ કરવાનું નક્કી કરેલું. અઠવાડિયા પહેલાં રજીસ્ટ્રેશન કરાવ્યું. જોડે શિરિષ અને અનિરુદ્ધ પણ આવવાના હતા, પણ અનિરુદ્ધે મોડા રજીસ્ટ્રેશન કરાવ્યું એટલે હું અને શિરિષ સાથે નવી મુંબઈ ગયા. સમય કરતાં વહેલાં પહોંચી જવામાં અલગ મજા છે – ખાસ કરીને જ્યારે કોઇ ઇવેન્ટ-રેસ હોય ત્યારે. મગજ કુલ રાખવાની પહેલી ટીપ. ખાસ મારા કિસ્સામાં બહુ ઉપયોગી છે 🙂
સમયસર બીઆરએમ શરુ થઇ અને ૮ વાગે પિયુષને બર્થ ડે વિશ કરવા માટે ખોપોલી પહેલાં રોકાયો અને ઝુમ કોલ કરીને વિશ કર્યું. ૧૦ મિનિટના આ બ્રેક પછી ખોપોલી રોકાયો નહી અને ભોર ઘાટ આરામથી પસાર કરીને ખંડાલા બ્રેક લીધો. આમ તો હું સીધો લોનાવાલા પછી જ સ્ટોપ કરું છું પણ પછી થયું જવા દો – આપણે ક્યાં રેસિંગ કરીએ છીએ. (ભોર ઘાટ પર સિદ્ધાર્થ અને સચીને ફોટા પાડ્યા છે – જે ટૂંક સમયમાં મળશે ત્યારે અહીં અપડેટ કરીશ) અત્યાર સુધી તાપમાન સહન થાય તેવું હતું એટલે મજા આવી. પછી લગભગ તાલેગાંવ સુધી નોન-સ્ટોપ સાયકલ ચલાવી. ત્યાં પેલું લોકપ્રિય મિશળ ખાધું અને થોડો આરામ કરીને પુને જવા રવાના થયો. પુને પસાર કરીને કાત્રજ ટનલ પહોંચ્યો પણ ટનલમાં ભેજ અને ગરમીને કારણે થોડું અનઇઝી જેવું લાગ્યું એટલે પછી બીજા ૫૦ કિમી ફરીથી આરામથી ચલાવીને બીજા ઘાટ કામબાટ્ખી પર પહોંચ્યો. કામબાટ્ખી ઘાટ દેખાવમાં મોટો લાગે પરંતુ એટલો બધો મુશ્કેલ નથી. તેના પછી વાઇ આગળ શેરડીનો રસ પીવા ઉભો રહ્યો, એકદમ તાજો રસ! ત્યાંથી પસરણી પહેલાં વાઇ પર નાનો બ્રેક – જ્યાં રાજીવ અને અપૂર્વ જોડે ઓળખાણ થઇ. ઘાટ પર નોન-સ્ટોપ પણ આરામથી ચલાવી પંચગની પહોંચ્યો, જ્યાં સિદ્ધાર્થ અને સચિન મારી રાહ જોતા હતા. ઉપરનો સૂર્યાસ્ત ફોટો લઇને તરત સાતારા-કરાડ તરફ જવા રવાના થયો ત્યારે રસ્તામાં બધા રાઇડર્સ મળતા ગયા. ત્યાંથી જોશી વિહિરનો રસ્તો થોડો નવો હતો (છેલ્લે ત્યાં ૨૦૧૭માં ગયેલો). એકદમ અંધારું. માંડમાંડ હાઇવે પર પહોંચ્યો ત્યારે જીવ આવ્યો.
ત્યાંથી ફરીથી રોલિંગ રસ્તો અને ૨૮૬ પર સંપૂર્ણ ડિનરનો બ્રેક. બટર રોટી-પનીર ભુરજી-ફ્રેશ લાઇમ સોડાની પાર્ટી. ૩૨૫ પર પહોંચવા માટેની ગણતરી કરી ત્યારે ખબર પડીકે કંટ્રોલ પોઇન્ટનું અંતર વધારે છે. ના ચાલે. સિદ્ધાર્થ જોડે વાત કરી ત્યારે તેણે કંટ્રોલ થોડી સરખી જગ્યા પર ગોઠવ્યો અને હોટેલ પણ બદલી. આને કહેવાય ત્વરિત નિર્ણયશક્તિ! નાઇટ સ્ટોપ પર નક્કી કરેલું કે ૪ કલાક સૂવું પણ થોડું મોડું થયું હતું એટલે ફટાફટ સૂઇ જઇને ૩.૨૫ જેવા જાગી ગયા અને ૩.૪૫એ નાહ્યા વગર નીકળ્યો. સવાર પડતા પહેલાં ચા પીવા ઉભા રહ્યા પણ મને ફરી પાછી ઉંઘ આવી એટલે ૪૫ મિનિટ ચા પીધા પછી ઉંધ્યો. સિદ્ધાર્થ ત્યાં ગાડીમાં આવ્યો એટલે તેને જોઇને ઉંઘ ઉડી ગઇ અને ફટાફટ સાયકલ ચલાવી. ત્યાંથી સીધો કામબાટ્ખી બેઝ પર. જ્યાં મને ચાની દુકાન પર કેરાલાથી કાશ્મીર જતા ૩-૪ લોકો મળ્યા. થોડી વાતો કરીને આગળ જવા નીકળ્યો. વચ્ચે એક સ્ટોપ લઇને પછી છેક પૂને શહેરમાં ચીઝ સેન્ડવિચ ખાવાની ઇચ્છા પૂરી કરી. હાઇવે પરની હોટેલ ખાલી બહારથી જ સારી લાગે. ખાસ કરીને પુને-સાતારા વચ્ચેના ભાગમાં મિશળ સિવાય લોકો બીજું કંઇ ખાય છે કે નહી તે પ્રશ્ન છે. પુને પછીનો કંટ્રોલ તાલેગાંવ હતો જ્યાં નિહાર-વિધી મારી રાહ જોતા હતા. થોડા ગપ્પાં અને થાલી પેઠ-કોલ્ડ કોફી પછી છેલ્લા પડાવ તરફ રવાના થયો..
૬ વાગ્યાને ફરી ઉંઘ આવવાની શરુ થઇ. એક રાઇડર મળ્યો જેણે મને તરબૂચનો જ્યુશ પીવડાવ્યો. બહુ કંઇ એનર્જી ન આવી પણ એટલિસ્ટ મોઢાના સ્વાદમાં થોડો ફેરફાર આવ્યો અેટલે સારું લાગ્યું. જેએનપીટી બાયપાસ પસાર કર્યો પછી ખરો બોરિંગ ટ્રાફિક શરુ થવાનો હતો. અને, આ વખતે રસ્તો ભૂલ્યા વગર – ગારમિનની મદદ લઇને અંત સુધી પહોંચ્યો ત્યારે ૩૮ કલાક ૧૦ મિનિટ થઇ હતી. ૨ મિનિટ એટીએમ સ્લીપ લેવામાં થઇ એટલે ઓફિશિયલ સમય કદાચ ૩૮ કલાક ૧૨ મિનિટ આવશે. અમારા બધાંનું અભિવાદન ફૂલનો હાર પહેરાવીને કરવામાં આવ્યું, જેનાથી અમને સેલિબ્રિટી હોવાની ક્ષણિક લાગણી પણ થઇ આવી, પછી થયું કે આપણી ટ્વિટર પોસ્ટ ક્યાં લોકો વાંચે છે.. 😉
૨૦૨૧ની પહેલી રેસ, જે એમ તો ૨૦૨૦ના ડિસેમ્બરમાં થવાની હતી, પણ સારું થયું કે ૨૦૨૧માં ગઇ. ડિસેમ્બરમાં મહાબળેશ્વરની ટ્રીપ વત્તા થોડી પ્રેક્ટિસ પણ કરી હતી એટલે થોડો આત્મવિશ્વાસ હતો કે વાંધો નહી આવે. બી.આર.એમ. અલગ છે અને રેસ અલગ છે. ૪-ઘાટ ચેલેન્જમાં ૧૯૫-૨૦૦ કિમીની સાથે ૩૭૫૦ મીટર ઉંચાઇ પણ હતી. ચાર ઘાટમાં પહેલો પરસણી, બીજો તાપોલા, ત્રીજો મેઢા અને ચોથો અમ્બેનેલી ઘાટ હતો, પણ છેલ્લે અમારો ફેવરિટ (જેના પર પ્રેક્સિસ પણ કરી હતી) મેઢા ઘાટ ત્યાં ચાલતા રસ્તાના સમારકામના કારણે રદ કરાયો અને તાપોલા ઘાટ બે વખત કરવાનો આવ્યો.
શુક્રવારે એટલે કે ૨૨ જાન્યુઆરીએ હું, વિશાલ-નિમેષ, અજય-અનિરુદ્ધ અને પ્રશાંત વાઇ પહોંચ્યા. રેસ ત્યાંથી શરુ થવાની હતી. આગલા દિવસે બીબ નંબર વગેરે કામ પતાવ્યા અને મેપ્રોની સ્ટ્રોબેરી ક્રીમ ઝાપટી. જ્યાં અજય અને વિશાલ હોય ત્યાં ખાવા-પીવાના જલ્સા હોય જ! મને તો ડર લાગતો હતો કે રેસ પહેલા મારું વજન વધી ન જાય!
આ રેસ થોડા અલગ પ્રકારની હતી. માત્ર ક્લાઇમ્બિંગ સમય જ તેમાં ગણાય વત્તા કુલ ૧૪ કલાકમાં આખી રેસ પૂરી કરવાની. પહેલો ઘાટ પૂરો કર્યા પછી ૨૦ કિમી જેવો ન્યૂટ્રલ ઝોન હતો (મહાબળેશ્વરના મુખ્ય રસ્તા-બજાર રોડ સુધી) પછી જ્યાં સુધી તાપોલા ઘાટની નીચે ન જાવ અને ત્યાંથી ઉપર આવવાનું શરુ ન કરો ત્યાં સુધી ગમે એટલો સમય લઇ શકાય. આવી જ રીતે દરેક ઘાટ માટે. જોકે આખી રેસ ૧૪ કલાકમાં તો પૂરી કરવી જ પડે. પહેલો ઘાટ સારી રીતે પસાર કર્યો અને ન્યૂટ્રલ ઝોન પસાર કર્યો. ઉપર સરસ ઠંડી હતી. રસ્તામાં ઘણાં ઓળખીતા સાયકલિસ્ટ લોકો મળ્યા. ઘણાંને માત્ર ઝ્વિફ્ટમાં જ મળ્યો હતો અને સાચી રેસમાં પહેલી વખત મળ્યો. આ વખતે ભારતના કેટલાક ટોપ સાયકલિસ્ટ પણ આવ્યા હતા જેમને આપણે ખાલી શરૂઆત અને અંત પર જોવાના હતા 😉
ખાવા-પીવા-આરામ કરવાના સ્થળ એટલે કે હબ પર પાણી ભરીને તાપોલા તરફ પ્રયાણ કર્યું અને આરામથી નીચે પહોંચ્યો. રસ્તામાં કોયના નદી અને તેનાથી બનેલી ખીણનું સરસ દ્રશ્ય જોતો-જોતો પહોંચ્યો. હવે ખરેખર રેસ શરુ થવાની હતી. બીજો ઘાટ પણ સરસ રીતે કર્યો. હવે પછી મોટી ભૂલ કરીને હબમાં ન ગયો અને ત્યાંથી નીચે આરામ કર્યા વગર જ આવ્યો એટલે પછીનો ત્રીજો ઘાટ છેલ્લે-છેલ્લે સમય ખાઇ ગયો. લગભગ ૧૦ મિનિટ વેડફી.
ત્રીજો ઘાટ પૂરો કરીને હબમાં થોડો નાસ્તો કર્યો. સરસ કોફી પીધી અને અમ્બેનેલી ઘાટ તરફ જવા નીકળ્યો. આ ઘાટની વચ્ચે પ્રતાપગઢ આવે છે, ત્યાં સુધીનો રસ્તો જોયો હતો અને ખબર હતી કે વચ્ચે-વચ્ચે પાર્ટી થવાની જ છે.. તો પણ નીચે ઉતરતી વખતે જે મજા આવી છે – હાથ અને પગ બંને સૂન્ન કરવા માટે આ રસ્તો સૌથી યોગ્ય છે! નીચે ઉતરીને ૧૫ મિનિટ આરામ કર્યો પણ તે પણ ઓછો પડ્યો. હવે લગભગ ૨.૩૦ વાગી ગયા હતા અને મને એમ કે જેટલો જલ્દી રેસ પૂરી કરું એટલી શાંતિ. આ શાંતિની ચાહમાં ૧૫ કિમી પછી હાલત ખરાબ થઇને પ્રતાપગઢ પાસે જઇને ૧૫ મિનિટ આરામ કરવો પડ્યો! પછી, બહુ જોશ રહ્યો નહોતો અને છેલ્લા બે કિમીમાં તો ચાલીને પૂરી કરવાની પણ ઇચ્છા થઇ ગઇ, પછી થયું કે ધીમે-ધીમે પણ સાયકલ જ ચલાવીશું. ચલાવી અને છેવટે ૧૨ કલાક અને ૩૮ મિનિટમાં રેસ પૂરી થઇ.
મારા વર્ગ (૪૦+ એટલે કે માસ્ટર્સ કેટેગરીમાં) ૧૦મો ક્રમ મેળવ્યો અને વર્ષો પછી કદાચ કોઇ ઇનામ મળશે (એવું કહેવામાં આવ્યું હતું. સામાન્ય રીતે રેસમાં ઇનામ ક્યારે મળશે એવું ક્યારેય કહેવામાં આવતું નથી ;))
કડીઓ:
