૩૦૦? આ શું?
વેલ, આ છે શનિવારે શરુ કરેલી અને રવિવારે પૂરી કરેલી સાયકલ સફર. અહીં ૩૦૦ જેવાં યોદ્ધાઓ જોઇએ, કારણ કે ભોરઘાટ તો મસ્ત છે 🙂 વિગતે રીપોર્ટ…
છેલ્લી વખતનાં નિષ્ફળ પ્રયત્ન પછી અને ૨૦૦ કિમી સફળતાપૂર્વક કર્યા પછી ૩૦૦ કિમી પૂરા કરવામાં આત્મવિશ્વાસ હતો (એમ તો અમારામાં આત્મવિશ્વાસ કૂટી કૂટીને ભર્યો છે, પણ ઘણી વખત ઝીરો પણ હોય છે). અને, નાસિકની જગ્યાએ પુને જવાનું હતું એટલે મને એમ કે આ રસ્તો તો એનાં કરતાં સારો છે. આરામથી જઇશું. ચીકી ખાઇશું અને પાછાં આવીશું. ખાટલે મોટી ખોડ હતી કે શરુઆત ‘ગેટવે ઓફ ઇન્ડિયા’ થી હતી (અને અંત ચેમ્બુરમાં હતો). હવે સાયકલ લઇને ૫.૩૦ સુધીમાં પહોંચવા માટે ત્રણ રસ્તા. ૧. સાયકલ ચલાવીને જવું (૩૫ કિમી), ૨. ટેક્સીમાં જવું (૫૦૧ પૂરા કે તેથી વધુ – તમારી ક્ષમતા ;)) અને ૩. ટ્રેનમાં. ટ્રેનમાં જવાનાં બધાંના સૂચન મુજબ સવારે ટ્રેનમાં ગયો. ટિકિટબારી પર પૂછ્યું તો કહેવામાં આવ્યું ચર્ચગેટ પર ટીસી આવે તો ટિકિટ એની પાસેથી લેવાની. ના આવે તો ફ્રી! (અથવા દંડ ભરવો) વેલ, ટીસી ન આવ્યો અને અમે આરામથી ગેટવે પહોંચ્યા. ટ્રેનમાં જ કુરુષ અને પુષ્પક મળ્યા એટલે આરામથી પહોંચ્યા. ૩૦૦ કિમી વાળા કુલ ૧૩ જણાં હતા. રસ્તો થોડો વિચિત્ર હતો એટલે અનિલે સરસ માર્ગદર્શક સૂચનો આપ્યા (જે મેં ધ્યાનથી સાંભળ્યા નહોતા એ પાછળથી ખબર પડી).
૬.૧૦ જેવી શરુઆત કરી અને લગભગ ૩૦ કિમી સુધી કોઇને પૂછ્યા વગર આગળ વધ્યો. આ સમયે કોઇક મૂર્ખે રસ્તા પર નાખેલી પ્લાસ્ટિકની થેલી સાયકલની ચેનમાં આવીને ભરાઇ ગઇ. કોણે કહ્યું પ્લાસ્ટિક અહીં પણ હાનિકારક નથી? લેસન ૧: જોડે કટર-સ્વિસ નાઇફ રાખવું. જે હું દરવખતે રાખું છું પણ આ વખતે ભૂલી ગયો! ત્યારબાદ આગળ વધીને એક્સપ્રેસ હાઇવે શરુ થાય છે ત્યાં લોચા માર્યા. મારી જોડે બીજો સાયકલિસ્ટ હતો એણે પણ ભૂલ કરી અને પોલીસ દ્વારા સૂચન વડે કોઇક ગામમાંથી અમારે હાઇવે (NH4) પર જવું પડ્યું. ત્રણેક કિમી એકસ્ટ્રા. લેસન ૨: જીપીએસ જરુર પડે ત્યારે જોઇ લેવામાં શરમ ન કરવી.
ત્યાંથી ખપોલી સુધીનો રસ્તો સારો હતો અને ત્યારબાદ સરસ ઢાળ શરુ થયો. ભોરઘાટ માંડમાંડ પૂરો કરી લોનાવાલા પહોંચ્યા ત્યાં બીજા ત્રણેક સાયકલિસ્ટ મળ્યા એટલે ત્યાં નાસ્તો કર્યો. કાર્ડ સ્વેપ કર્યું (સમય નોંધવા માટે) અને આગળ નીકળ્યા. પુને ૫ વાગ્યા પહેલાં પહોંચવાનું હતું અને હું લગભગ ૪.૧૫ જેવો પહોંચ્યો. ત્યાં સરસ કોલ્ડ કોફી-આઇસક્રિમ અને થોડા ગપ્પાં. રીટર્ન મુસાફરી સરળ હતી કારણ કે હવે ૯ વાગ્યા પહેલાં લોનાવાલા પહોંચવાનું હતું – જે લગભગ ૯૦ કિમી દૂર હતું અને રસ્તો ઉતરવાનો જ હતો. લોનાવાલા પહોંચીને કાર્ડ સ્વેપ કરી રોકાયા વગર નીકળ્યો. બીજો એક સાયકલિસ્ટ મળ્યો જેનાં સૂચન પર કોઇક અજાણ્યાં ધાબા પર આરામથી ખાધું અને આરામથી નીકળ્યા.
છેલ્લાં ૨૭ કિમી પર મોબાઇલ જીપીએસનો સહારો લેવો પડ્યો (મારું નવું સાયકલનું જીપીએસ તો મરી ગયું હતું – લો બેટ્રી) અને આ વખતે ભૂલ ન કરી. છેલ્લાં પાંચેક કિમી થયું કે આ શું? પણ બીજાં બે જણાં મળ્યાં અને જોડે-જોડે સરસ રીતે પહોંચ્યા. કાર્ડ સ્વેપ. ફોટો સેશન્સ. ટેક્સી પર સાયકલ અને રાત્રે ૩ વાગે ઘરે પાછાં.
પાછાં આવીને મારે ઉલ્ટા સૂવુ પડ્યું એ કહેવાની જરુર છે? 😉
હવે પછી? ૪૦૦, ૬૦૦ અને ૧૨૦૦. અને પછી? સાયકલિંગ કેવી રીતે શરુ કરવું એ પર વિગતે પોસ્ટ્સ.
મારા વિચારો, મારી ભાષામાં! 