ગયા ગુરૂવારના પણ ગયા ગુરૂવારે અમે, એટલે કે હું અને કોકી, અમારી કારકિર્દીનું બીજું નાટક જોવા ગયા. પહેલું નાટક હતું, હું ચંદ્રકાંત બક્ષી. એટલે છેક ૫ વર્ષ પછી અમને નાટક જોવાનો મોકો મળ્યો. સમાનતા હતી – પ્રતિક ગાંધી. ખાસ કરીને ભામિની ઓઝા ગાંધી સાથેની જોડી અને સૌરભ શાહે કરેલ ગુજરાતી નાટ્ય રૂપાંતરણને જોવા અમે આતુર હતા. એ પહેલા આ નાટક વિશે થોડું રીસર્ચ કર્યું ત્યારે ખબર પડી કે આ તો ધુરંધરોએ ભજવેલ નાટક છે.
અમે સમય કરતા વહેલા પહોંચ્યા એટલે પછી સામે આવેલી આઇસક્રીમની દુકાનમાંથી રેડ વેલ્વેટ આઇસક્રીમ ઝાપટ્યો. પ્રબોધન ઠાકરે હોલમાં નીચે ચાલતા ગુર્જરીના પ્રદર્શનમાં પણ આંટો માર્યો. સૌ પહેલા અંદર ગયા અને બેલ વાગતા સૌ પહેલાં સભાગૃહમાં પણ પ્રવેશ્યા. અમને એમ કે ૧૨ વર્ષથી ઉપરના માટે જ નાટક હશે, પણ આ શું? કેટલાય ટાબરિયાં પ્રવેશ્યા. નાટક શરૂ થતાં પહેલાં મોબાઇલ અને ટાબરિયાંને બંધ રાખવાની સૂચના મળી જે આપણને ગમી. નાટક જોવા માટે કેટલીય જાણીતી હસ્તીઓ આવેલી, જેમને હું જાણતો નહોતો. (અને મને પણ તેઓ જાણતા નહોતા, જે સ્વાભાવિક છે!!) નાટક શરૂ કરતા પહેલા નોંધ અપાઇ કે જો તમને કવિતા ગમતી હોય તો આ નાટક ગમશે, જો તમે પ્રેમમાં પડ્યા હોય તો આ નાટક ગમશે. આપણને તો બંને બાબતોથી ૩૦૦ કિમીનું અંતર એટલે મન ઉંચુ રાખીને જોવાનું શરૂ કર્યું.
સૌ પ્રથમ તો આપણને પાશ્વ સંગીત અને સેટ ગમી ગયા. પરફેક્ટ. મને ખબર નહોતી કે નાટકમાં સેટ આટલો સરસ પ્રભાવ પાડી શકે છે. પ્રતિક ગાંધી અને શિવમ પારેખે પહેલા અંકમાં જ પ્રભાવ જમાવી દીધો. ભામિની ઓઝા ગાંધીનો અભિનય અત્યંત સુંદર. પ્રતિક અને ભામિનીની જોડી એકદમ નેચરલ લાગી. સંવાદો પણ મજાના અને ગંભીર વિષયમાં પણ હળવી રમૂજ લાવી દે એવા. છેલ્લા અંકમાં કેશવ અને તેના સંવાદોએ બાજી મારી દીધી. જ્યારે પ્રેમ અને તેવા વિષય આવ્યા ત્યારે અહીં નોંધ લેવી જરૂરી છે કે આ નાટક ૨૦ વર્ષ જૂનું છે, એ પરિપેક્ષમાં જોવું.
અને છેલ્લે, જ્યારે અમે બહાર નીકળ્યા ત્યારે ખુશ હતા. નાટકના પૈસા વસૂલ!
મારા વિચારો, મારી ભાષામાં! 