* અત્યાર પૂરતા કેટલાક કડવા પ્રસંગોને પડતાં મુકીને આગળ વધીએ? તેની વાત પછી ક્યારેક બહુ મોટા પોસ્ટમાં…
તો, ધોરણ ૯ એટલે મારા સ્કૂલકાળનો ગોલ્ડન ઉર્ફે સુવર્ણ સમય. ગુજરાતી પ્રત્યે લાગણી થવાની શરુઆત આ સમયગાળામાં થઈ. તેનું કારણ, અમારા ગુજરાતીનાં શિક્ષક – અરુણભાઈ ભાવસાર. તેમણે મારી મમ્મીને પણ ભણાવેલાં, એટલે મને તેમની ખાસ આદતો અને ખાસિયતો વિશે પહેલેથી ખબર હતી (દા.ત. તેઓ ભણાવવામાં બહુ સરસ હતા, મસ્ત વાર્તાઓ કહેતા અને બીડી બહુ પીતા!) અને વર્ગમાં મેં તે ફેલાવી દીધી હતી. વર્ગશિક્ષક હતા, હિન્દીના જ.પો.મોદી. એકદમ સરસ. તેમનું એક વાક્ય મને હજી યાદ છે. તમારું જીવન એક સફેદ કુર્તા જેવું છે, જ્યાં સુધી તેને ડાઘો નહીં લાગતા દો, તે સાફ રહેશે. એક વખત મેલો થશે, તો તમે તે મેલો જ છે એમ કહી દરકાર નહી કરો. અને આ સાચું જ છે એવું કોલેજ સમય દરમિયાન સમજાયું ત્યારે કદાચ મોડું થઈ ગયું હતું (ઓકે ઓકે, આ વાત પણ બહુ મો…ટો.. પોસ્ટ માંગી લે છે).
આ સમયગાળા દરમિયાન – નિરવ, વિનય, પૃથ્વી (પિયુષ), દિપક, પરેશ, અનિલ, મનિષ, કેયુર, નિશિત અને જીજ્ઞેશ જોડે ગાઢ મૈત્રી બંધાઈ, જે હજી સુધી ચાલુ છે. કંઈક અંશે થોડું બોલવા-ચાલવાનું ઓછું થાય છે, કારણ કે બધાં અલગ-અલગ થઈ ગયા છે અને પોત-પોતાનાં જીવન ચક્કરમાં વ્યસ્ત છે, તેમ છતાં જ્યારે મળીએ છીએ ત્યારે લાગે છે કે હજી અમે સ્કૂલમાં જ બેઠાં છીએ અને મસ્તી કરીએ છીએ.
વિજ્ઞાન અંગેનો મારો લગાવ ફરી ગાઢ થવા લાગ્યો અને ઈડર ખાતે રાજ્યનાં વિજ્ઞાનમેળામાં હાજરી આપી. એઈડ્સ અંગેનો અમારો પ્રોજેક્ટ કંઈ જીતી ન શક્યો, પરંતુ લોકો પર મોટો પ્રભાવ પાડી ગયો. અને, આ વિજ્ઞાનમેળામાં કંઈક થયું – એમ લાગ્યું કે હવે મને પ્રેમ જેવી વસ્તુ દેખાય છે. ખાસ કંઈ નહોતું. એક છોકરી મને ગમી ગયેલી. જેમ પહેલીવાર કોઈ શરમાળ છોકરો એકલો-એકલો એમ માને કે મને પ્રેમ થયો છે, એવું જ કંઈક. પાછા, પાલનપુર આવીને વળી કોઈક બીજી છોકરી ગમવા માંડી અને થોડા મહિના પછી એક ત્રીજી પણ – પરંતુ, આ પ્રેમ કહેવાય? ખબર નહોતી. ૯માં ધોરણમાં ભણતો છોકરો હોય એટલે વિજાતીય લાગણી જેવું જ હોય. હજી ખબર નથી પડતી, તો ત્યારે કેવી રીતે ખબર પડે?
એની વે, ૯માં ધોરણમાં મને મારો પોતાનો રુમ ત્રીજા માળે મળ્યો. બહુ મસ્તી કરી અને સંગીત ઉર્ફે મ્યુઝિક સાંભળવાની પણ શરુઆત થઈ. માઈકલ જેક્શન અમારા માટે ભગવાન હતો. મેડોના અમારા માટે માતાજી. ક્યાંકથી ડબલ-કેસેટ રેકોર્ડરમાં કોપી કરેલ c-60 કેસેટ્સ પર મ્યુઝિક સાંભળ્યા કરતા. આ મ્યુઝિક ડેક મારા મામાએ તેમના ઈલેક્ટ્રોનિક્સનાં પ્રયોગો કરતાં-કરતાં જાતે બનાવેલું (હજી પડેલું છે, ક્યાંક..) અને મોટાભાગે સારું કામ આપતું. લાકડાનાં બોક્સમાં સ્પીકર હતાં એટલે બોસનાં સ્પીકર જેવી ઈફેક્ટ આપતા.
દસમું ધોરણ ઉર્ફે એસ.એસ.સી. જેવી વસ્તુ નજીક આવતી હતી અને મને કોઈ હોરર સપનાં આવતા નહોતા કે એવા કોઈ ઉપદેશો મળતા નહોતાં, તે સારી વાત હતી. અમને નક્કી જ હતું કે અમારો મિત્ર નિરવ દસમાં ધોરણમાં બોર્ડમાં નંબર લાવશે. અમે તેનાં ઘરે (પથ્થર સડક) વાંચવા જવાનું શરુ કર્યું, જ્યાં અમે વાંચવા કરતાં ગેલેરીમાં ઉભા રહીને છોકરીઓની વાતો વધુ કરી. વાહ, કેવા દિવસો. ક્યાં છે એવી ગેલેરીઓ અને એવી છોકરીઓ 😛
મારા વિચારો, મારી ભાષામાં! 