* આ વળી શું? ફેસબુકમાં જાહેર કર્યું તેમ આ આંકડો ૬૦૦ માંથી પૂરા કરેલા કિ.મી. છે. એટલે કે ૬૦૦નો આંકડો આ વખતે પણ નડ્યો. ગયા વખતે પ્રવાસ નડ્યો હતો, આ વખતે પ્રયાસ, પંકચર અને પવન નડ્યા 🙂
* આ સાયકલિંગનો અનુભવ લખવા જેવો છે એટલે વિગતે લખીશ.
શનિવારે સવારે વહેલો ઉઠ્યો (ગુડ!) તૈયાર થઇને કાંદિવલી સ્ટેશને પહોંચ્યો અને પહેલાં એક ટ્રેન ચૂકી ગયો (કારણ? લગેજ ડબ્બો ન મળ્યો. જોયું? લોકલ ટ્રેનમાં સફર ન કરવાનું પરિણામ!). ટ્રેન મળી અને ગેટ વે પહોંચ્યો. ટીસી ન મળ્યો. સરસ. સમય સર પહોંચ્યો અને ટાઇમપાસ કરતો હતો ત્યારે પાછલાં ટાયરમાં ચેક કર્યું તો હવા ઓછી હતી. હવા ભરવાનો પ્રયત્ન કર્યો તો વાલ્વ જ ખરાબ થયેલો જણાયો. તરત જ ટ્યુબ બદલી એટલે સારું થયું. તો પણ, ૧૦ મિનિટ બગડી. ૧૫ કિમી ચાલ્યા પછી ખબર પડી કે, ૧. સ્ટાર્વા શરુ નથી કર્યું, ૨. સેડલ બેગની ચેઇન ખૂલ્લી રહી ગઇ છે. સ્ટાર્વા વગર ચાલે? ના ચાલે!! બંને ફિક્સ કર્યા પછી આગલા ૧૦૦ કિમી વાંધો ન આવ્યો. ભોરઘાટ આરામથી પસાર કર્યો અને કાર્લા થઇને પૂને સમયસર પહોંચ્યો (૧૬૫ કિમી).
સ્ટ્રોબેરી સ્મૂધી અને નાસ્તો કરીને વણખેડેલા રસ્તા પર આગળ વધ્યો. ૨૨૦ કિમી પર અંધારુ થવા માંડ્યું હતુ અને ત્યાં આવ્યો ખંડાલા ઘાટ (લિટલ ખંડાલા). આ એકદમ ૫ કિમીનો મસ્ત ઘાટ. સાથે બીજાં ચાર સાયકલિસ્ટ હતાં એટલે ચઢાણ સરળ બન્યું. પછી સડસડાટ નીચે ઉતરવાની મજા આવી. ફરી પાછો સીધો રસ્તો અને ત્યાંથી ૧૦ કિમી લાંબો પંચગિનીનો ઘાટ. એકદમ અફલાતૂન જગ્યા. મહાબળેશ્વર રાત્રે ૧૨.૨૦ જેવો પહોંચ્યો અને હોટેલ માટે ૨૦ મિનિટ બગાડી. આ બગાડ મહત્વનો હતો. સૂવા માટે સાયકલ સાથે ત્યાં વ્યવસ્થા હતી, પણ મારા જેવાં ૮ થી ૯ કલાક ઉંઘવા વાળા માણસને માત્ર ૧ કલાક જ ઉંઘવા મળે તે ચાલે? ના ચાલે! એટલે બધાં સાયકલિસ્ટ નીકળ્યા ત્યારે પણ હું ઉંઘતો હતો. ૧.૪૫ કલાકની ઉંઘ વધુ ન કહેવાય પણ અહીં વધુ હતી. બીજા ૪૫ મિનિટ ખાતામાં જમા. ત્યાંથી સતારા જવા માટે મેઢાનો ઢાળ. મસ્ત રસ્તો. બંને બ્રેક પર સંપૂર્ણ નિયંત્રણ જરુરી અથવા તમે એક સેકંડમાં ખીણમાં ખાબક્યાં એ નક્કી!!
રખડતાં કૂતરાઓએ મને જાગતો રાખ્યો અને હું સતારા પહોંચ્યો. આ ગામ મને યાદ રહેશે. શેના માટે? ભંગાર રસ્તાઓ માટે. વધુમાં બે એટીએમ બંધ નીકળ્યાં અને બીજી ૨૦ મિનિટનો બગાડ. કુલ બગાડ ૨૦+૪૫+૨૦.
સતારાથી પુને સુધી આવતાં તડકો આવી ગયો હતો અને મારી પાસે સમય ઓછો હતો. છેલ્લે ૩૯૮ કિમી પર પહોંચ્યો ત્યારે મારી પાસે ૪૨ કિમી પૂરા કરવાનાં હતાં અને ૧ કલાક અને ૨૦ મિનિટ બાકી હતી, જે કોઇપણ સંજોગોમાં મારી ઝડપ અને રસ્તાઓના ઢોળાવ જોતા પૂરા થાય એમ ન હતાં. એટલે પછી, મૂકો તડકે અને પકડો ટેમ્પો.
ટેમ્પો કરીને પુને કંટ્રોલ પોઇન્ટ પર પહોંચ્યો. આરામ કર્યો અને શેરવિનની જોડે (એને પણ કંટાળીને પુનેથી પડતું મૂકેલું) બસમાં બેસી ઘરે આવ્યો.
વધુ પ્રેક્ટિસની જરુર છે. પણ, હવે મોટ્ટું રનિંગ આવે છે એટલે એની પોસ્ટ આ મહિનાના અંતે પાક્કી!
મારા વિચારો, મારી ભાષામાં! 