* જ્યારે અમે નાના હતાં, ત્યારે પાલનપુરમાં થિએટરમાં ફિલમ જોવા જતાં હતાં. એ વખતે બે થિએટર. એક સીટીલાઇટ અને બીજું કોઝી. ડિક્ષનરીનો ઉપયોગ કરતાં આવડ્યું ત્યારે ખબર પડી કે કોઝી એટલે આરામદાયક થાય. ત્યાર પછી, આરામદાયકની વ્યાખ્યા મનમાં બદલાઇ ગઇ હતી 😉
* મને યાદ છે ત્યાં સુધી, બેતાબ, રામ તેરી ગંગા મેલી, નાગિન – આ ફિલ્મો અમે થિએટરમાં જોઇ હતી. અને, મારી મેમરીને દાદ દેવી પડે કે હજીયે એમાના કેટલાય સીન યાદ છે (ઓકે, મંદાકિની વાળા નહી, વહેતી ગંગા કે પછી બેતાબનો ઘોડો કે પછી નાગિનની શ્રીદેવીનો ડાન્સ વગેરે..).
* ટારઝન અને શીબા – ધ જંગલ ક્વિન, પણ થિએટરમાં જોયેલાં. વર્ષો પછી ખબર પડી કે ઓહો, અમે આવી ફિલ્મો થિએટરમાં જોયેલી? 😉 બન્ને થિએટરની ફિલ્મોના પોસ્ટર દિલ્હી ગેટ પાસે રુપાલી ચાના થાંભલા આગળ લાગતા એટલે સ્કૂલ જતાં-આવતાં લેટેસ્ટ ફિલ્મોના સમાચાર મળતા રહેતા.
* ચોથા કે પાંચમા ધોરણમાં ઘરે VCP (Video Cassette Player) અને પછી VCR (Video Cassette Recorder) આવ્યું અને એ વખતે વિડિઓ કેસેટ લાઇબ્રેરીઓનો રાફડો ફાટેલો. ત્રણેક કેસેટવાળાઓને ત્યાં અમે મેમ્બરશીપ લીધેલી અને છઠ્ઠાથી મને અંગ્રેજી ફિલ્મોનો શોખ લાગેલો. મારા ફઇનો દીકરો મારાથી છ વર્ષ મોટો હોવાથી તેની પાસેથી સારા-સારા પિક્ચરોનું લિસ્ટ અમે લીધેલું. એલિયન્સ અને ટર્મિનેટર – ૨ (૧૯૯૨), જોયા પછી અમારો સાયન્સ-ફિક્શન પ્રત્યે લગાવ બેવડાઇ ગયો હતો. ખેર, VCR ગયા પછી, ફિલ્મો જોવાનું તદ્ન ઓછું થઇ ગયેલું પણ ત્યાં સુધી કેબલ ટીવી આવી ગયેલા અને ફિલ્મોની જગ્યાએ વાંચનનો સારો (ગણાતો) શોખ લાગ્યો હતો.
અને, એલિયન્સ અને ટર્મિનેટર – ૨ હજી પણ અમારી ફેવરિટ ફિલ્મો છે. એલિયન્સ તો મન થાય તો વારંવાર જોવામાં આવે છે..