.. અને જેમ ધાર્યું હતું તેમ આપણા ટ્રમ્પે આવતાવેંત જ ટ્રમ્પેટ વગાડીને ચાર-પાંચ દેશોના નાગરિકોને લગભગ ધક્કો મારી દીધો. જોકે, વધુ મહત્વની વાત એ છે કે આખી પ્રક્રિયાને સમજવી અઘરી છે (ભારતીયો પર પણ કંઇક નિયંત્રણો આવ્યા છે, એટલે હવે અમેરિકાની આવતી મુલાકાત મારા માટે પણ તકલીફ વાળી થવાની એ નક્કી) અને લોકો તેનો સમજ્યા વગર વિરોધ કરશે (નોટ માય પ્રેસિડેન્ટમાં થયું તેમ). પણ સરવાળે, ફેઇલ્ડ નેશન્શની મારી યાદીમાં એક વધુ દેશનો ઉમેરો થયો છે (આમાં પાકિસ્તાનનો વર્ષોથી ટોચ પર છે). વિઝા વસ્તુ જ એવી કંટાળાજનક છે કે એમ થાય કે ક્યાંય બહાર જવું જ નહી, પણ બીજી બાજુ એમ થાય કે, બહારના દેશો જોવા મળે તો કેમ ન જવું.
બીજી વાત રેફ્યુજીઓની. ભારત કરતાં આ વિશે બીજો કયો દેશ બોલી શકે? પારસીઓથી માંડીને દલાઇ લામાથી લઇને બાંગ્લાદેશી “શરણાર્થીઓ”ને આપણે સ્વીકાર્યા છે – એટલે આપણને ખુશી અને ગમ બંને છે.
ત્રીજી વાત – યુદ્ધ અને રાજકારણમાં લાગણીઓ ન હોય – બધું જ ચાલે છે. એટલે, જો લોકો એમ સમજતા હોય કે આ તેમના દિલની લાગણીઓનો વિષય છે, તો તેમણે ઇતિહાસ વાંચ્યો નથી કે સમજ્યો નથી.
મારા વિચારો, મારી ભાષામાં! 