એમ તો ફ્લેચે જેવું દેખાય પણ, બોલાય ફ્લેશ. આ ફ્રેંચ ભાષા પણ. જે હોય તે, Flèche એટલે ૨૪ કલાકની રાઇડ. જેમાં ઓછામાં ઓછું ૩૬૦ કિમી અંતર પૂરુ કરવાનું અને એ પણ ૫ જણાંની ટીમ બનાવીને. એમાંથી ૩ જણાંએ ફરજિયાત પૂરુ કરવાનું. માર્ગ તમારે જાતે નક્કી કરી પહેલાં આપી દેવાનો હોય છે. અમારી ટ્રેડિશનલ બીઆરએમ કરતા કંઇક અલગ અને એક વર્ષમાં એક જ વાર એક જ સમયે આ ગોઠવાય એટલે થયું કે ચાલો આપણે જઇએ.
અમે નાસિક વાળા ગ્રૂપ સાથે જવાનું નક્કી કર્યું. એ લોકોનો એન્ડ-પોઇન્ટ મહાબળેશ્વરમાં હતો એટલે અમને થયું કે અમારે રાઇડ ફરજિયાત મહાબળેશ્વર જ પૂરી કરવાની છે. પહેલી ભૂલ કરી. એવું ન હોય! તમે થોડા આગળ પાછળ પણ કરી શકો. બીજી ભૂલ, એમાં લૂપ બનાવવાનું ન હોય અને એક રસ્તા પર બીજી વાર ન જવાય. અમને એમ કે એક જ રસ્તા પર સામ-સામે પણ ન જવાય. એટલે અમે રાઇડ વિરારથી શરૂ કરવાનું વિચાર્યું. પણ જો, બોરિવલીથી વિરાર ગયા હોત અને પાછાં આવ્યા હોત તો પણ ચાલી જાત. એટલે સવારના ૨ કલાક એમાં જ બગડ્યા. અમારા કેપ્ટન કિરણને છેલ્લી ઘડીએ ઓફિસમાં કામ આવ્યું એટલે અમે કેપ્ટન વિહોણા થયા અને દરેક કંટ્રોલ પોઇન્ટ પર સેલ્ફી અને સમય નોંધવાની જવાબદારી મારે માથે બાય ડિફોલ્ટ આવી. હવે, આમ પણ જવાબદારીમાંથી હું આમ પણ છટકતો હોઉં છું તો આ તો અચાનક આવી પડેલી જવાબદારી હતી. પણ, જે હોય તે. બહુ સેલ્ફીઓ પાડ્યા!
રાઇડની શરૂઆત સારી રહી. બોરિવલી ચા પીવા પણ ઉભા રહ્યા અને ફોટોસ પાડ્યા.
ત્યાંથી પાર્લે પર અમારો પહેલો કંટ્રોલ પોઇન્ટ હતો. ત્યાં પહોંચ્યા ત્યારે ખબર પડી કે પંકચર. પરફેક્ટ ટાઇમે જોયું. ટ્યુબ બદલી અને ફોટો લીધો.
ત્યાંથી સો.બો. સુધી રાઇડ અને પછી બોરિંગ ટ્રાફિકમાં ફરતા-ફરતા વાશી ઓળંગીને પનવેલ પહોંચતા પહેલા મેકડોનાલ્ડમાં ખાધું.
પનવેલ પછી દીપની સાયકલમાં પંકચર!! અને, ત્યાં સુધીમાં તો બહુ ગરમી થઇ ગઇ હતી. ગરમીમાં ભોરઘાટ ચડાવવાનો હતો એટલે ખોપોલી પર થોડાં રિફ્રેશ થયા. ગરમી એટલી વધી કે છેવટે મારે ગોગલ્સ વાપરવા પડ્યા. થેન્ક્સ ટુ કોકીએ આપેલા ગોગલ્સ, મઝા આવી.
ભોરઘાટ પૂરો કરીને પછી અમારે સીધા જવાનું હતું, પૂણે. ત્યાં પછી કાત્રજ પહેલાં ડિનર માટે રોકાયા. રસ્તામાં પૂછાતી ક્વેરીઓના જવાબો ક્વોરા ક્વોરા કરતા અમે આગળ વધ્યા અને છેવટે પહોંચ્યા, ખેડ-શિવપુર ટોલ નાકા પર.
ત્યાંથી કામબાટ્કી ઘાટ અને પછી કોબલસ્ટોન વાળો વાઇ સુધીનો રસ્તો વટાવી પહોંચ્યા. હવે ૪ વાગ્યાથી ૬ વાગ્યા સુધી ૨ કલાકમાં અમારે ૨૫ કિમી કાપવાના હતા. બધાંની હાલત ખરાબ હતી પણ હજુ સ્ટેમિના હતો. ખાટલે મોટી ખોડ એ મહાબળેશ્વરનો ઘાટ હતો. રેકોર્ડ જોતાં દીપ, ચિરાગ, હું અને હિરેન ચારેય જણાં આ ઘાટ પૂરો કરી ચૂક્યા હતા પણ મને તો પંકચર અને ખરાબ રસ્તાનો બહુ ડર હતો. છેવટે, નક્કી કર્યું કે હવે બીજો કોઇ છૂટકો નથી.
૨૫ કિમી પહેલાં તો અમારા બધાંના GPS ખોટા હતા. એટલે, હવે આ રાઇડ ઓર્ગેનાઇઝર સ્વિકારશે કે નહી તે પણ ટેન્શન હતું. પછી થયું કે જે હોય તે, માર્ગ પ્રમાણે આપણે ૩૬૩ પૂરા કરશું જ. મહાબળેશ્વર પહોંચતા પહેલાં હું, દીપ અને ચિરાગ જોડે હતા, પણ હિરેન અમારી જોડે ન રહી શક્યો. રસ્તામાં ચિરાગના વ્હીલના બે સ્પોક (સળિયા) પણ તૂટી ગયા (સરસ રસ્તો, યુ નો!) તો પણ તેણે સરસ ચલાવી અને છેવટે અમારી જોડે ૨૪ કલાક પૂરા કર્યા.
બોધપાઠ: કોઇ પણ રેસ-રાઇડ પહેલાં રુલ્સ સમજી લેવો અને પૂછવામાં શરમ ન રાખવી.
મારા વિચારો, મારી ભાષામાં! 