એમ તો આ પોસ્ટ લખવાનું મન થતું નહોતું, છતાં પણ નિષ્ફળતાની નોંધ થવી જોઇએ અને એમાં શરમાવવાનું શું? કારણ કે, આપણે પ્રયત્ન કર્યો છે. કોઇકને કદાચ આમાંથી કંઇક શીખવા મળે ન મળે, મને તો જરુર મળશે એ વિચાર આવ્યા પછી મારી ૧૩ ઓગસ્ટની ૧૨૦૦ની આ લાંબી પોસ્ટની શરુઆત કરુ છું..
આ ૧૨૦૦ની જાહેરાત થઇ ત્યારે અખિલેશભાઇએ મને અંગત રીતે જાણ કરી એટલે તરત જ રજીસ્ટ્રેશન કરાવ્યું – ત્યારે બે વાત હું ભૂલી ગયો હતો: ૧. એ લોંગ વીકઅેન્ડ હતો અને ૨. ફ્રેન્ડ્સ અને ફેમીલી સાથે કદાચ ક્યાંક કાર્યક્રમ બની શકે તેમ હતો. વાત ક્રમાંક ૧ તો ઠીક, પણ વાત ક્રમાંક ૨માં ખાસ્સું એવું સમાધાન કરવું પડ્યું. કંઇક મેળવવા માટે કંઇક ગુમાવવું પડે!
આ બી.આર.એમ. વગેરે એમ તો પૂરી કરવી સરળ છે, પણ તે માટેની તૈયારી બહુ સમય માંગી લે. ખાસ કરીને જો તે બીજા શહેરમાં હોય. મારી તૈયારીની શરુઆત થઇ – સાયકલને સરખી કરાવવાથી. એમાંથી થોડું મોડું કર્યું અને છેલ્લા અઠવાડિયામાં દોડમદોડી થઇ. બ્રેક પેડ્સ બદલાવવાના હતા, જે ન બદલાવી શક્યો એટલે એમાં પાછલી બ્રેકના પેડ્સને આગલી બ્રેક્સના પેડ્સ સાથે બદલ્યા (એટલે કે થીગડાં કામથી ચલાવ્યું!). ટાયર બદલાવ્યા, ગીયર્સમાં લોચા હતા તે સરખા કર્યા વગેરે. છેવટે, ૧૨૦૦ કિમી ચલાવવા લાયક સાયકલ તૈયાર થઇ એટલે શાંતિ થઇ. હવે, બીજું મુખ્ય કામ હતું – સુરત જવું કેવી રીતે? સરળ. કારમાં. મુશ્કેલ? કાર ક્યાંથી લાવવી. ઉપાય? ભાડેથી. ક્યાંકથી કોઇની મદદથી કાર તો મળી, પણ બે જણાં હોય તો સસ્તું પડે એટલે રાકેશને પૂછ્યું અને તેણે હા પાડી. એટલે એ પણ બરોબર થઇ ગયું. રહેવાની વ્યવસ્થા માટે, પિયુષની ઓળખાણથી ફરી સુરત જીમખાનામાં ગોઠવ્યું, જ્યાંથી સ્ટાર્ટ પોઇન્ટ (અને એન્ડ પોઇન્ટ) કંટ્રોલ ૧૦૦ મીટરના અંતરે જ છે. તો ઓલ સેટ? ના. રાકેશને છેલ્લી ઘડીએ કંઇ કામ આવી ગયું એટલે છેવટે મારે એકલા જ કારમાં જવાનું થયું. ડ્રાઇવર જોડે બે વાર બાબતો સ્પષ્ટ કરી અને શુક્રવાર સવારે (એટલે કે ૧૨ ઓગસ્ટે) કાર આવી ગઇ. સાયકલ અને સામાન બરાબર ગોઠવી અને લાંબી મુસાફરીની શરુઆત થઇ.
સુરત સુધી રસ્તામાં ખાસ વરસાદ નહોતો પણ નવસારીથી વરસાદ શરુ થયો. ડ્રાઇવરે રસ્તામાં સારો એવો ટાઇમપાસ કર્યો અને એનો ઇતિહાસ, બિઝનેશ, ભૂગોળ, કુટુંબ, એણે કેવી રીતે ૧ રુપિયાના રોકાણથી કરોડોનું ટર્નઓવર અને નુકશાન કર્યું અને કુટુંબમાં કોણ છે અને કોણ નથી અને કેટલા આઇફોન લીધા – એવી બધી જ માહિતી આપી દીધી. મને પૂછ્યું – તમે સોશિયલ મીડિયા નથી જોતા? મેં કહ્યું – ના 😀
સમયસર સુરત પહોંચીને આરામ કર્યો. સાયકલ ફરી જોડી અને બપોરે આરામ કર્યો. સાંજે બી.આર.એમ.ની બ્રિફિંગ મિટીંગમાં જવાનું હતું એ પહેલાં પિયુષ જોડે નજીક જ રહેલા મૈસુર કાફેમાં ડિનર માટે ગયો અને ત્યાંથી બી.આર.એમ. રાઇડર્સ જોડે મુલાકાત. એ સમયે બહુ વરસાદ હતો. હવે આરામ હતો. સમયસર ઉઠી જવું એ સવારની સૌથી સારી શરુઆત કહેવાય એટલે એ માટે જલ્દીથી રુમ પર પાછો ફર્યો.
સોનગઢ, સૂસવાટ અને સવાસોનો કેબલ
સવારે સમયસર ૬ વાગે રાઇડ શરુ થઇ. અમારે પહેલા પલસાણા ચોકડી અને ત્યાંથી સોનગઢ તરફ માંડલ ટોલનાકા સુધી જવાનું ત્યું. ૯૦ કિમી સરસ ગયા. ટ્રાફિક પણ નહી અને રસ્તો પણ એકંદરે સારો. થોડો વરસાદ શરુ થયો પણ બહુ નહોતો. લગભગ બધા જ અંતર સુધી વડોદરાનો જાગૃપ મારી સાથે જ હતો એટલે આરામથી વાતો કરતા-કરતા રસ્તો પૂરો થયો. ૯૦ કિમીના કંટ્રોલ પર બ્રેવે કાર્ડ પર સ્ટેમ્પિંગ અને ફોટો સેશન પછી અમુલ કાફે પર પફ અને ચાનો બેવડો ડોઝ લેવામાં આવ્યો. ત્યાં ધુલેના સુનિલ નાઇક મળ્યા અને થોડી વાતોનો દોર પણ ચાલ્યો.
ત્યાંથી ફરી પલસાણા જવા માટે પ્રયાણ કર્યું. હવે પછીનો કંટ્રોલ પોઇન્ટ ૨૬૧ કિમી (કરજણ) પર હતો. એટલે અમારે લગભગ ૧૭૦ કિમી પસાર કરવાના હતા. પલસાણા આવતા પહેલાં સાયલિસ્ટોના નં ૧ દુશ્મન એવા હેડવિન્ડ નો સામનો થયો અને માંડ માંડ પલસાણા પહોંચ્યા. જાગૃપ ત્યારે પાછળ રહી ગયો હતો અને હવે હું એકલો જ હતો. જેવો NH-8 પર આવ્યો ત્યારે ટ્રાફિક અને ખરાબ રસ્તાની શરુઆત થઇ. રસ્તો તો ઠીક પણ ટ્રાફિકનો વારંવાર સામનો થયો. એક વખત તો કંટાળીને સામે દેખાતા મેકડોનાલ્ડમાં બેસીને કોફી પીધી ત્યારે થોડી શાંતિ થઇ. છેક અંકલેશ્વર સુધી લગભગ આમ જ ચાલ્યું અને પછી થોડી સ્પીડ પકડીને કરજણ પહોંચ્યા ત્યારે રાત્રે ૭.૩૦ થઇ ગયા હતા. ત્યાં પહોંચીને આરામથી કોફી પીધી. એ વખતે થયું કે ચાલો હવે પાવરબેંકથી લાઇટ ચાર્જ કરીએ. પણ, પછી થયું કે જવા દો – જરુર પડશે ત્યારે કરીશું. આ એક ભૂલ હતી! હવે ત્યાંથી આગળ વધ્યો ત્યારે ખબર પડીકે ફ્રંટ લાઇટ તો ચાર્જ જ નથી! લો ત્યારે! તો કંઇ નહી, પાવરબેંકનો કેબલ લગાવીને ચાર્જમાં મૂકી – ચાર્જ જ ન થાય. તેનાથી ગારમિન ચાર્જ કર્યું તો ગારમિન પણ ચાર્જ ન થયું. જો પાવરબેંક બંધ પડી તો માર્યા ઠાર. પછી ટેસ્ટ માટે યુએસબી-C કેબલથી મોબાઇલ ચાર્જ કર્યો તો થયો. એટલે કે કેબલ જ ખરાબ હતો. જોકે મારી પાસે બીજી લાઇટ હતી પણ તે પણ ૪-૫ કલાકથી વધુ ચાલે તેમ લાગી નહી એટલે કોઇ મોટી હોટલ જેમાં દુકાન જેવું હોય તો તે શોધતા આગળ વધ્યો અને છેવટે એવી હોટલ મળી એટલે સૌથી પહેલું કામ જૂનાં કેબલને કચરા પેટીમાં નાખવાનું કર્યું. અને, જે કેબલ ૨૦-૩૦ રુપિયામાં મળે તે સવાસોમાં લેવો પડ્યો (અને હા, કંટ્રોલ પોઇન્ટ પરની બેગમાં બીજો કેબલ પણ હતો ;))
બોધપાઠ: કેડમાં છોકરું અને ગામમાં શોધવું.
આણંદથી મંગળ
પછી સવારી ચાલુ થઇ રાતની મજા સાથે. હવે, બે લાઇટ્સ ચાલુ રાખી અને આરામથી આણંદ પસાર કર્યું. રસ્તો સરસ હતો એટલે મઝા આવી. કરજણ પછી હું એકલો જ હતો પણ સરવાળે એકાદ વખત કૂતરાં પાછળ પડવા સિવાય કોઇ ખાસ ઘટના ન બની. હા, રસ્તામાં એક જગ્યાએ સરસ કાઠિયાવાડી સાદી ખીચડી ખાધી (સાદી ખીચડીમાં પણ તજ, લવિંગ અને મસાલાનો ભરભાર – લો બોલો!) હવે, અસલાલી પહોંચ્યો ત્યારે ધ્યાનથી રીંગ રોડ તરફ વળ્યો અને હું આવી પહોંચ્યો – મંગળ ગ્રહ પર! હા, એવો જ અલૌકિક અનુભવ. અંધારુ, ખાડા અને ગંધ મારતું વાતાવરણ. મને એમ કે આવું થોડું જ હશે, પણ મઝા હજુ બાકી હતી. પાંચેક કિમી પછી જ્યાં નવા ફ્લાયઓવર બને છે, તેની બાજુનો રસ્તો પસાર કરતા તો આંખોમાં શુક્ર, બુધ અને પ્લુટો દેખાઇ ગયા. સવારે વહેલા પહોંચવાનો જે પ્લાન હતો તે મૂકાયો તડકે અને આરામથી વૈષ્ણોદેવી સર્કલ ગયો, જ્યાં અમારી હોટેલ હતી. રસ્તામાં કેટલાય અમદાવાદી સાયકલિસ્ટ દેખાયા. હોટેલ પહોંચ્યો ત્યારે અમને મળેલા રુમમાં સુરતના ધર્મેશભાઇ આરામ કરતા હતા (એક રુમમાં ત્રણ સાયકલિસ્ટ). ફટાફટ શાવર લઇને સૂવાની તૈયારી કરતો હતો ત્યારે જાગૃપ આવી ગયો. અને રસ્તામાં તેણે તેનો ફોન ગુમાવ્યો હતો. અમે નક્કી કર્યું કે ત્રણેક કલાકમાં નીકળી જવું. આ ત્રણ કલાક ક્યારે પૂરા થયા તે ખબર જ ન પડી!
અમદાવાદથી પાલનપુર વાયા કડી કલોલ
હવે અમારો ફેવરિટ રસ્તો હતો. પાલનપુર!! મમ્મી-પપ્પા ત્યારે પાલનપુર જ હતા, તો તેમને કહેલું કે જો માનવીય સમય (એટલે કે દિવસના સમયે!) દરમિયાન હું પાલનપુર પસાર કરીશ તો લંચ કે ડિનર માટે તમને હાઇવે પર મળી શકીશ. અને, લાગ્યું કે લંચ માટે મળી શકાય. તો પણ, નક્કી કર્યું કે સિદ્ધપુર પહોંચીને જ ફોન કરું. એ પહેલાં નિઝિલ પણ મહેસાણામાં હતો તો તેને પણ વિકિહેલ્લો કરતા જવાનું નક્કી કર્યું અને કલાક પહેલા ફોન કર્યો. આ વખતે જાગૃપ જોડે હતો અને રસ્તો સારો હતો એટલે સાયકલ ચલાવવાનો સ્ટેમિના સારો રહ્યો. મહેસાણામાં નિઝિલને રાધનપુર ચોકડી પર મળ્યો. કદાચ ચારેક વર્ષ પહેલા આવી જ કોઇ મેહોણા મુલાકાત દરમિયાન મળેલા. વિકિપીડિયા પર થયેલી ઓળખાણ પછી અંગત રીતે બીજી વખત મળવાનું થયું. થોડી વાતો કરી. આઇસક્રીમ ખાધો અને પછી પાલનપુર જવા નીકળ્યા.
પાલનપુર હાઇવે પર મમ્મી-પપ્પા પહોંચી ગયા હતા એટલે સીધા જ સંકલ્પમાં ગયા અને આરામથી બેસી વાતો કરી અને ઢોસા ખાધા. સંકલ્પનો સ્વાદ એવો જ લાગ્યો. મુંબઈમાં તો નજીકમાં હવે કોઇ સંકલ્પ હોટેલ રહી નથી એટલે ઘણાં વર્ષો પછી આ ટેસ્ટ મળ્યો. પાલનપુર પર પહોંચ્યા ત્યારે કુલ અંતર મારા ગારમિન પ્રમાણે ૫૮૪ કિમી થયું હતું. હવે અહીંથી આબુરોડ અને પછી ત્યાંથી માઉન્ટ આબુ પહોંચવાનું હતું. પાલનપુરમાં સંખ્યાબંધ ગાય (હે ગાય્સ!) અને ટ્રાફિક પસાર કરી આબુરોડ તરફ પહોંચવાનું શરુ કર્યું. રસ્તામાં બાલારામનું પાટીયું જોયું અને જૂની યાદો તાજી કરી. ફરી ક્યારેક આવીશું સાયકલ પર બાલારામ! આબુરોડ પહોંચતા પહેલા અંધારુ થઇ ગયું હતું અને હાઇવે થી આબુરોડ તરફ જવાનો ફાંટો અદ્ભૂત હતો. આટલા મોટા હીલસ્ટેશન પર જવાનો રસ્તો આટલો સાંકડો, ગંદો અને ભંગાર? 
જે હોય તે, આબુરોડ પહોંચી થોડો આરામ કર્યો અને સ્થાનિક લોકોની સાથે આગળ પહોંચેલા રાઇડર્સ તરફથી ચેતવણી મળી કે હવેના રસ્તા પર ટ્રાફિક હશે એટલે સંભાળીને ચલાવજો. આમ પણ, ૬૦૦ કિમી પછી પગ થાક્યા હતા એટલે આરામથી જવાનું હતું. માઉન્ટ આબુનું ચડાણ શરુ કર્યું અને સામેથી આવતા ટ્રાફિકથી બચવાની સાથે અઘરું ચડાણ કરવાનું હતું. કુલ ચડાણ હતું – ૧૭.૮ કિમી. થોડા સમય પછી ઉપરથી આવતો ટ્રાફિક બંધ થયો અને જાગૃપ પાછળ રહી ગયો. આજુ-બાજુથી માત્ર વરસાદમાં બનેલા ધોધનો અવાજ અને રીફલેક્ટર્સના ચમકારા – બસ આ જ દ્રશ્ય જોવા મળે! લગભગ ૨ કલાક પછી એક હનુમાન મંદિર આગળ હું રોકાયો. ૧૦ મિનિટ ઊંઘ લીધી પછી ૪ કિમી બાકી હતા, જે એકંદરે સરળ હતા અને માઉન્ટ આબુ શહેરમાં અમારા કંટ્રોલ પોઇન્ટ પહોંચ્યો. ત્યાં ધર્મેશ, શાંતનુ અને અખિલેશભાઇ રુમમાં હતા. થોડી વાતો કરી અને થોડો થાક ખાધો. ભૂખ લાગી હતી અને જાગૃપ આવ્યો પછી થોડા સમયમાં નીકળી ગયા અને સરસ પંજાબી ડીનર કર્યું. હવે નીચે ઉતરવાનો રસ્તો હતો અંધારા કાયમ રહેગા જેવો! અંધારુ, અંધારુ અને માત્ર અંધારુ!
આબુથી અમદાવાદ
માઉન્ટ આબુની તળેટીમાં આવ્યા ત્યારે વરસાદ શરુ થઇ ગયો અને છેક હાઇવે સુધી રહ્યો. રસ્તામાં ન છૂટકે એક કલાકની ઊંઘ લેવી પડી અને જોકે બહુ કામમાં આવી અને તેના પછી ચા-પાર્લે બિસ્કિટના જોર પર છેક પાલનપુર સુધી સાયકલ ચલાવવાની મઝા આવી. હવે જાગૃપ પાછળ હતો અને ધર્મેશનો સાથ હતો. મહેસાણામાં એક જગ્યાએ સરસ લંચ કર્યું.
મહેસાણાથી અમદાવાદની મુસાફરી એકંદરે ઠીક રહી. અમદાવાદ પહોંચ્યા ત્યારે સાંજ પડી ગઇ હતી અને અમારા પગની રાત પડી હતી. નક્કી કર્યું કે ૨ કલાક આરામ કરીએ પણ નીકળતા ૮.૩૦ જેવા થઇ ગયા. જાગૃપ આવી ગયો હતો અને ધર્મેશ આગળ. મને મોટ્ટો ડર હતો રીંગરોડના ખાડાઓનો એટલે જોડે જ ચલાવવાનું નક્કી કર્યું, તો પણ અસલાલી પહોંચ્યા પછી બધાં અલગ-અલગ થઇ ગયા હતા.
ક કરજણનો ક, પ પગનો પ
રસ્તામાં વિવેક મળ્યો જે તેના દર્દભર્યા પગની સાથે પણ સાયકલ ચલાવતો હતો, પછી ખબર પડીકે પેઇનકીલર લઇને ચલાવતો હતો. મને થયું – આ પેઇનકીલર એટલે શું? 🙂 પેઇનની વાત નીકળી તો યાદ આવ્યું કે વાર્તામાં ખરો પેઇન તો હજુ પેન ડાઉન કરવાનો બાકી છે! પહેલો વળાંક આવ્યો હતો પેટના પેઇન સાથે, જે ટોલનાકાના ટોઇલેટ પર થોડો શમ્યો. પછી, શાંતિ થઇને હું આગળ નીકળ્યો. હવે પછીનો કંટ્રોલ કરજણ હતો. કરજણ પહોંચતા સુધીમાં જોરદાર વરસાદ આવતો-જતો હતો. વડોદરા બાયપાસ આગળ ક્યાંક જાગૃપ મળ્યો અને અમે સાથે જ કરજણ પહોંચ્યા. અહીંથી હવે ખરો ખેલ બાકી હતો. હવે ૧૫૦ કિમી હતા અને મારી પાસે લગભગ ૧૨ કલાક બાકી હતા. ગમે તેવો રસ્તો હોય તો પણ હું ૧૨ કલાકમાં આટલું અંતર પૂરું કરી શકું. એટલે કંટ્રોલ પર પહોંચીને આરામથી નાસ્તો કર્યો. વાતોના વડા કર્યા વગેરે..
નીકળતા પહેલાં હાથમોજાં-રુમાલ કાઢીને ક્યાંક મૂક્યા, જે હું ત્યાં જ ભૂલી ગયો અને ત્યાંથી ભૂલોની પરંપરા ચાલુ થઇ. રાઇડ ચાલુ કર્યા પછી એકાદ કિમીમાં જ પગ અચાનક દુખવા આવ્યા. જાગૃપને કહું, ભાઇ, ધીરો પડ. શૂઝ ખોલીને જોયા તો પાંવમેં પડ ગયે છાલે. હવે આગળ જવાય જ નહી. જેમ તેમ કરીને થોડું અંતર કાપ્યું. આગળ એક હોટેલથી જાગૃપ મારા માટે બે-ત્રણ જોડી ચંપલ ઉઠાવીને લાવ્યો, એમાંથી એક પસંદ કર્યા અને એ દુકાન વાળાએ અમારી મજબૂરીનો ફાયદો ઉઠાવીને ત્રણ ગણા પૈસા પડાવ્યા. દુઆ મેં યાદ રખના – બીજું શું? 😉
હવે ક્લીટ વાળા પેડલ પર ચંપલ પહેરીએ તો શું થાય એ સાયકલિસ્ટ જ જાણી શકે અને એ દિવસે જાણ્યું કે આ ન જાણીએ તો જ સારું. જાગૃપને આગળ મોકલ્યો. અખિલેશભાઇ હજુ પાછળ જ હતા એટલે તેમની કારની રસ્તામાં રાહ જોઇ અને તેમને મળી બેગમાંથી સેંડલ લીધા. એ વખતે પગની હાલત કંઇક આવી હતી:
તો પણ, આગળ વધ્યો. હવે પગની સાથે રસ્તાની પણ હાલત ખરાબ થતી જતી હતી. ભરુચ નર્મદા બ્રીજ પસાર કર્યો ત્યારે ફરી વરસાદ શરુ થઇ ગયો હતો. એક સમયે લાગ્યું કે પગમાં ફ્રેકચર થવાની શક્યતા લાગે છે. એ પહેલાં કોઇ રેન્ડમ ગામમાં સાયકલ સ્ટોરની પણ તપાસ કરી ૩૦ મિનિટ પણ બગાડી હતી. છેવટે, એક જગ્યાએ બેઠો, વિચાર કર્યો, અખિલેશભાઇને ફોન કર્યો કે હું હવે બી.આર.એમ. છોડી રહ્યો છું. તેમને મને ઘણો સમજાવ્યો, પણ હવે મન અને પગ બંને થાક્યા હતા. પણ, વાર્તા હજુ બાકી હતી. લગભગ ૧૧૨૫ જેવું કુલ અંતર કપાયું હતું (સ્ટાર્વા ૧૧૩૫ બતાવે છે, જે ખોટું હતું!).
મદદ મદદ મદદ
હોટેલમાં થોડો ફ્રેશ થયો, ચા પીધી, પણ મને ઠંડી ચડી હતી. ઉબર-ઓલા કે ટેક્સી ક્યાંય દેખાયા નહી. હોટેલ વાળાને પૂછ્યું તો ત્યાં રહેવાની જગ્યા નહોતી. માર્યા ઠાર. હવે શું કરવું? પિયુષને ફોન કર્યો અને જાણકારી આપી અને ટેક્સીનું સેટિંગ કરવાનું શરુ કર્યું. આ બાજુ અખિલેશભાઇને પણ જણાવ્યું અને તેમણે તરત તેમની ઓળખાણમાં આજુબાજુના લોકો જોડે વાત કરી અને અંકલેશ્વરમાં રહેતા બે સાયકલિસ્ટને મને લેવા મોકલ્યા. હરીશભાઇ અને લલિતભાઇ છેક અંકલેશ્વરથી અજાણ્યા સાયકલિસ્ટને સુરત સુધી ગાડીમાં સાયકલ સાથે મૂકી જાય! તેમની આ મદદ મને હંમેશા યાદ રહેશે. તેઓએ પહેલા પિયુષના ઘરે સાયકલ મૂકાવડાવી પછી મને એન્ડ કંટ્રોલ પોઇન્ટ પર છોડ્યો. ત્યાં સુરતનું નિયમિત એવું સેલિબ્રેશન થયું અને વાતોનો બીજો દોર ચાલ્યો. ત્યાંથી મારો સામાન લઇ રીક્ષામાં પિયુષના ઘરે આવ્યો. જમણો પગ કંઇ ખાસ કામ કરતો નહોતો, તો પણ, ધીમે-ધીમે આરામથી આવી પહોંચ્યો. નહાવામાં ૧ કલાક ગુજારીને જ્યારે સૂઇ ગયો ત્યારે કંઇક શાંતિ થઇ. બીજા દિવસે સવારે નાસ્તો કરી મુંબઈ જવા નીકળ્યો અને ઘરે શાંતિથી પહોંચ્યો. પિયુષનો અત્યંત આભાર, તે પણ તેની ટ્રીપમાંથી થાકીને જ આવ્યો હતો.
હવે શું?
બીજું શું? બીજી ૧૨૦૦ 😉
મારા વિચારો, મારી ભાષામાં! 