- સમય આવી ગયો છે, નવા અપડેટ્સનો. આમાં સમયાતંરે મળતા અપડેટ્સ કરતા વધુ માહિતી હશે તેની ખાતરી આપું છું. અને આ વાક્ય લખ્યા પછી પોસ્ટ ડ્રાફ્ટ ડબ્બામાં જ પડી રહીને ૩ મહિના વીતી ગયા!!
- તો થયું કે આજે ૧લી એપ્રિલ છે, એટલે મજાક-મજાકમાં નિયમિત લખવાની વાત કહી દઉં અને પછી કોઇ પૂછે કે ના પૂછે તો તેમને એપ્રિલ ફૂલનું પૂંછડું પકડાવી દેવાનું.
- મજાક ના કરીએ તો આ વર્ષ અત્યંત વ્યસ્ત જ રહ્યું છે. ઢગલાબંધ સાયકલિંગ, પ્રવાસો અને પછી નવા ઘરનું કામ-કાજ (જે હજુ પણ ચાલુ જ છે!) લડાખની પોસ્ટ લખવાની તો પડતી મૂકાઇ છે અને આ વર્ષે ત્યાં સાયકલિંગ કરવા જવું કે ન જવું તેના પણ વિચારો ચાલુ થઇ ગયા છે. એમ કંઇ સાયકલિંગ વાળા દુખ-દર્દ ભરી દાસ્તાન ભૂલી જાય?
- રનિંગમાં નોંધ પાત્ર ઘટના જોઇએ તો વિલ્સન હીલ પર ૨૫ કિમીની રન કરવામાં આવી. સરસ જગ્યા પણ સુવિધાઓનો અભાવ. મને એમ કે મોટરબાઇક લઇને કોઇક વખત જઇશું પણ હજુ એ સ્તરનું બાઇકિંગ આવડ્યું નથી. મોટરબાઇકે દોઢેક મહિનો ગેરેજમાં અને પાર્કિંગમાં ગુજાર્યા પછી અમને સમય આપ્યો છે, તો હવે નક્કી કર્યું કે દર બે-ત્રણ દિવસે બાઇક ચાલુ કરવું. બાઇક એટલું ઓછું વાપર્યું કે ત્રણ મહિને ગઇકાલે પેટ્રોલ પુરાવ્યું! ત્યારે પેટ્રોલના છેલ્લા ભાવ ખબર પણ પડ્યા.
- કિકિ મજામાં છે અને અમને નખ-બચકાં ભરે છે જે અમે માણીએ છીએ.
- બાકી શાંતિ છે, અને ન હોય તો પણ શું? 🙂
કેટેગરી સમાચાર
અપડેટ્સ – ૨૫૦
- ઓહ, ર૫૦ અપડેટ્સ!! એક નવો માઇલસ્ટોન જેને કોઇ નોંધવાનું નથી 😉
- અપડેટ્સમાં જોઇએ તો મારા લેહ સાયકલિંગ પ્રવાસ વિશે અલગથી પોસ્ટ લખવાનું ચાલુ છે, કદાચ કાલે પૂરી થઇ જાય. લેહ પ્રવાસ ઘટના-દુર્ઘટનાઓથી ભરેલો રહ્યો એટલે પોસ્ટ મોટી બનશે (મારા સ્ટાન્ડર્ડ પ્રમાણે). ઘણાં વર્ષો પછી આટલું મોટું વેકેશન લેવામાં આવ્યું એટલે હું પણ મૂંઝવણમાં મૂકાઇ ગયો હતો. મારા વગર જોકે કોઇને કંઇ ફરક ન પડ્યો અને ઓફિસ (અને દુનિયા) જેમ ચાલતી હતી એમ જ ચાલી!
- કવિનની કોલેજ શરુ થઇ છે. તેને રીક્ષા, મેટ્રો, લોકલ ટ્રેન અને બસ કેવી રીતે પકડવી તે આવડી ગઇ છે, એટલે બાકીની ચીજો આવડી જશે. મેટ્રોને કારણે ઘણી સરળતા રહે છે. આશા રાખીકે મેટ્રોના આગળનો માર્ગ જલ્દી બની જાય તો વધુ સરળતા રહે.
- મોટરબાઇક સર્વિસ કરાવવું એ પણ એક મોટું કામ છે અને લોકો અત્યંત ધીમા, આળસુ અને બેદરકાર હોઇ શકે તે પણ આજે ખબર પડી. જોકે એમાં આળસુપણા અંગે હું વધુ નહી બોલું કારણકે તે ગુણધર્મ મારામાં સરસ રીતે વણાયેલો છે.
- દોડવાનું બાજુ પર છે પરંતુ આ રવિવારે ૧૦ કિમી છે અને ૨૦ ઓગસ્ટે એક હાફ મેરેથોન પણ છે. હવે રજીસ્ટર કર્યું છે તો દોડવું પડશે એવી સ્થિતિ છે, બાકી તૈયારી તો જરાય નથી. તૈયારી કરવા માટે જ આવી ઇવેન્ટમાં પૈસા ભરવામાં આવે છે – એ બહાને કંઇક તો પગ ઉપડે!
- દોડવા પરથી યાદ આવ્યું કે લેહમાં જૂનાં શૂઝ ફાટી ગયા હોવાથી નવાં સરસ વાદળી રંગના રનિંગ શૂઝ લેવામાં આવ્યા છે. જોડે નવાં મોજા અને ટોપી પણ લીધી એટલે બિલમાં પાર્ટી થઇ ગઇ.
- બસ, અત્યારે આટલું જ. કાલે લેહ-ઉમલિંગ લાની પોસ્ટ પાક્કી!
કિકિની વાર્તા
માર્ચ ૨૦૨૩માં કિકિનું આગમન થયું એવી પ્રાથમિક પોસ્ટ મૂકી હતી અને લખ્યું હતું કે તેના વિશે પછી વિગતે લખીશ પણ મારી આળસ અને મુંબઈના વડાપાઉં બંને જાણીતા છે. એટલે, હવે વાર્તા શરુ કરું છું.
આ બ્લોગના વાચકો જાણે છે કે અમારા ઘરે એક મુલાકાતી બિલાડો આવતો હતો. દરરોજ આવે, અમે તેને રમાડીએ, ખવડાવીએ અને આખું ઘર તેનું. લગભગ ૨૦૧૮થી આ ક્રમ ચાલ્યો. તેના આવવાનો માર્ગ હતો અમારા ઘર આગળ આવેલું આંબાનું ઝાડ. તેના પરથી તે બીજા માળે આવેલા છાપરા પર આવે અને ત્યાંથી અમારા ઘરે બાલ્કનીમાં. ૨૦૧૮થી વ્હાલો બનેલો આ બિલાડો અમારા લોકડાઉનનો સાથી રહ્યો. ૨૦૨૨ની શરૂઆતમાં આંબાનું ઝાડ સૂકાવાની શરુઆત થઇ. મોટાભાગે તે કોઇની ઇર્ષાનો ભોગ બન્યું કે કુદરતના કોપનું – પરંતુ મહાનગરપાલિકાએ તેને મે ૨૦૨૨માં કાપી નાખવાનું નક્કી કર્યું. ઝાડ કપાયા પછી અમને યાદ આવ્યું કે બિલાડો (ઉર્ફે ગોટ્યા) હવે કેવી રીતે ઘરે આવશે. બીજો રસ્તો હતો પણ તેને ચકાસ્યા પછી લાગ્યું કે તે તકલીફ વાળો રસ્તો છે. બે દિવસ ખોવાયા પછી અમારો બિલાડો દરવાજા આગળ આવી પહોંચ્યો (પ્રથમ માળ વાળાએ કહ્યું હતું કે તે એક માળ સુધી આવી શકે છે). કદાચ કવિન તેને શોધીને લઇ આવેલો. મુખ્ય દરવાજા સુધી આવવાનો ક્રમ ચાલ્યો પરંતુ દરેક લોકો પ્રાણી પ્રેમી હોતા નથી એટલે અમારી સામે રહેતા લોકોએ, જેમનું નામ પણ અમને બરોબર ખબર નથી, વાંધો ઉઠાવ્યો અને દરરોજ આ વાંધા ઉઠતા રહ્યા. બિલાડો આવતો રહ્યો અને અમે તેને પ્રેમ (સ્વાભાવિક રીતે ખાવાનું પણ – જે વધુ મહત્વનું હતું) આપતા રહ્યા. મને યાદ છે કે ૩૧ જાન્યુઆરી જ્યારે હું ૧૨૦૦ બીઆરએમ કરતો હતો પછી ગોટ્યાનો પત્તો મળ્યો નહી. અમે આજુ-બાજુના વિસ્તારોમાં તપાસ ચલાવી પણ કોઇ પત્તો નહી. અચાનક ગાયબ. સામાન્ય રીતે બિલાડાઓ આવું કરતા જોવા મળે છે. કદાચ બીજે ક્યાંય સારો ખોરાક મળ્યો હોય કે કોઇ સાથીદાર મળી ગઇ હોય. આશા રાખીએ કે તે અને તેનું કુટુંબ સહકુશળ હશે.
અમરો બિલાડા વિયોગ જોકે બહુ લાંબો ચાલ્યો નહી. ફેબ્રુઆરી ૨૦૨૩માં અમને સેન્ડવિચ વાળા આગળ બે બચ્ચાં દેખાયા.
દેખાયા પણ હવે કરવાનું શું? એક દિવસ પછી ખબર પડીકે તેમાનું એક બચ્યું કોઇ લઇ ગયું અને એક (આગળ બેઠેલું) રહી ગયું અને તેણે ત્યાં આસપાસ જ રહેવાનું શરુ કર્યું. અમે તેને નિયમિત ખવડાવવાનું શરુ કર્યું. કવિનની બોર્ડ પરીક્ષાઓ ફેબ્રુઆરી અંતમાં શરુ થતી હતી અને તેણે જીદ કરીકે આપણે આ બચ્ચાંને એડોપ્ટ કરી લઇએ. જોકે.પાછલાં દુખદ અનુભવો (એક બીજો દુખદ બિલાડી અનુભવ પછી ક્યારેક!) પરથી મારું મન લાગ્યું નહી. પરંતુ, કવિનની જીદ (જોકે આ સોફ્ટ જીદ હતી, મને પણ અંદરખાને બિલાડી માટે ઉત્સાહ તો ખરો જ!) જીતી અને અમે નક્કી કર્યું કે બચ્ચાને ઘરે લાવીએ. કવિન તેને લેવા ગયો અને બચ્ચું ગાયબ. ફિલ્મી સ્ટોરીની જેમ છેવટે સાંજે તે મળ્યું અને ઘરે આવ્યું. તે કેવી રીતે રસ્તા પર સૂતું હતું તેનો એક નમૂનો નીચે છે:
ટૂંટિયુ વળીને (જોકે બિલાડી આમ જ સૂઇ જાય) પડેલા આ બચ્ચાને જોયા પછી થયું કે તેને ઘરે લાવ્યું એજ બરાબર હતું. થોડા જ સમય પછી ત્યાં રસ્તાનું ભારે ખોદકામ શરુ થયું હતું. એકદમ સમયસર! કિકિ હવે ઘરની રાણી છે અને પાપાની પરી છે. મનફાવે ત્યાં સૂવે છે, મનફાવે ત્યારે ખાય છે અને સોફા ફાડે છે. બિલાડી એકંદરે સ્વચ્છતાનું આગ્રહી પ્રાણી છે. તેને ક્યાંય વોક કરાવવા લઇ જવું પડતું નથી એકાદ-બે મહિને નવડાવીએ તો પણ ચાલે. હા, નિયમિત ચકાસવું પડે કે પેટમાં કોઇ જીવડા પડ્યા નથી. તેની પણ દવા આવે. ઘરે લાવ્યા પછી કિકિ’સ ડિલિવરી સર્વિસ મુવી પરથી તેનું નામ કિકિ પાડ્યું. જોકે મુવીમાં જીજી બિલાડીનું નામ છે, પણ આપણે તો ક પરથી નામ પાડવાનું હતું તો પાડી દીધું કિકિ નામ.
મુંબઈમાં એકંદરે બિલાડીઓની વસ્તી વધુ છે (ઉંદર, માછલી વગેરેની પાર્ટી). વસ્તી વધુ એટલે તકલીફો પણ વધુ. સદ્ભાગ્યે, અહીં ઘણાં બધાં સંગઠનો પ્રાણીઓ માટે કામ કરે છે અને એટલી જ સંખ્યામાં નિર્દયી લોકો પણ છે. મારા એક કહેવાતા મિત્ર (જે હવે લગભગ ભૂતપૂર્વ જ છે) દ્વારા બિલાડીને લાત મરાતી જોઇ છે. અમે અમારાથી બનતું કરીએ છીએ. ક્યારેક રસ્તાની બિલાડીઓને ખવડાવીએ છીએ. કવિને ઝાડ પર અને બીજા માળ પર ફસાયેલા બિલાડીના બચ્ચાઓને બચાવવા માટે મહેનત કરી હતી (જોડે રેબિઝ વેક્સિનેશન વત્તા પાટાપીંટી પણ કરી હતી). અમને તો બિલાડીઓ વ્હાલી અને અમારી કિકિ પણ.
કિકિની પોસ્ટ ઢગલાબંધ આવશે તેની ખાત્રી સાથે, મળીશું ફરી!
બેવકૂફ
ના. બીજું કોઇ નહી, હું જ બેવકૂફ છું જેણે અત્યાર સુધી બેવકૂફ.કોમ પરથી ટી-શર્ટ, જોગર્સ અને બીજું ઘણું બધું મંગાવ્યા કર્યું છે. થોડા સમય પહેલાં અમે એક સાથે ચાર-પાંચ વસ્તુઓનો ઓર્ડર આપ્યો. સ્વાભાવિક રીતે ઘણી વખત અમે અલગ-અલગ જગ્યાએ ઓર્ડર આપીએ (બીજા માટે કે પછી ગિફ્ટ તરીકે) એટલે એડ્રેસ બૂકમાં ચાર-પાંચ સરનામાં હાજર હોય જ. એ ઓર્ડર વખતે બેવકૂફે ગમે તે સરનામું પસંદ કરી તેના પર ઓર્ડર મોકલી દીધો. આ તો ભલું થજો કે જોયું કે આ ઓર્ડર તો અમદાવાદ પહોંચી ગયો છે. જેમ-તેમ કરીને કેન્સલ કરાવ્યો અને પૈસા પાછા મેળવ્યા.
તેના પરથી બોધપાઠ લઇ બે સરનામાં સિવાય બાકીના સરનામા દૂર કર્યા. કાલે ફરી પાછો એક ઓર્ડર (છોકરો હવે કોલેજમાં આવ્યો!!) આપ્યો. ફરી પાછું બેવકૂફે જે સરનામા પર છેલ્લા છ મહિનાથી કોઇ ઓર્ડર આપ્યો નથી તેના પર દે દાળમાં પાણીની જેમ એક જ મિનિટમાં ઓર્ડર મોકલી દીધો. ત્રણમાંથી એક ઓર્ડર કેન્સલ કરવામાં હું સફળ થયો પણ તેમના ઓટોમેટિક ચેટ બોટ અને ડફોળ ઇમેલ જવાબો આગળ બાકીના બે સબ-ઓર્ડર કેન્સલ કરાવવામાં હું બેવકૂફ નીકળ્યો. હવે જોઇએ કે મારા કટાક્ષ ભર્યા ઇમેલ એ લોકો જુએ છે કે પછી ઓટો-રીપ્લાય આપે છે.
જય એ.આઇ. જય બેવકૂફ!
PS: આ વર્ડપ્રેસે પણ એ.આઇ.માં જંપલાવ્યું છે જે આજે ખબર પડી અને મને એ.આઇ. તરફથી નીચેનો પ્રતિભાવ મળ્યો. ફરી બોલો – જય એ.આઇ.!
આ લેખની સામગ્રીને મૂલભૂતરૂપે અવલોકન કરી આપ્યું છે. સામગ્રી માટેની આપત્તિ કરે છે કે લેખકે અન્ય સરનામાઓને રદ કરી દીધી છે. આ સમસ્યા નો ઉકેલ કરવા માટે, હું તેની નીચે ની પરિણામાંક આપું છું:
– લેખક પર ભાર પડ્યો છે કે તે પેછાંથી બે મહિના સુધી કોઈ ઓર્ડર આપ્યો નથી.
– સમસ્યાના હળમાં કેન્સલ ઓર્ડરો સાઠે બેવકૂફ
અપડેટ્સ – ૨૪૯
સાયકલિંગ અપડેટ્સ
સાયકલમાં તો એવું કે છેલ્લા અપડેટ્સ પછી ઇન્ડોર રાઇડિંગ સિવાય કંઇ ખાસ થયું નથી – સિવાય કે ૩૦૦. તેમાં પણ હાલત ખરાબ થઇ અને એકદમ આરામથી રાઇડ કરવા છતાં બીજા દિવસે હાલત ખરાબ થઇ. એક કોન્ફરન્સમાં બીજા દિવસે જવાનું રસ્તામાં અધવચ્ચે પડતું મૂકવું પડ્યું. લાગે છે કે હવે ઉંમર તેનું કામ કરે છે! અથવા તો મારી ફિટનેસ-તંદુરસ્તી બગડી છે. થોડી તો બગડી છે કારણ કે, છેલ્લા મેડિકલ રીપોર્ટમાં થોડું ઉપર-નીચે રીપોર્ટિંગ દેખાયેલું. તો પણ, ખાસ ધ્યાન રાખ્યું નથી 
અન્ય સમાચારમાં ગારમિન વરિયા RTL515 નામનું નવું ઉપકરણ વસાવવામાં આવ્યું છે (તે માટે થેન્ક્સ ટુ રિનિત!). જે રડાર છે અને પાછળથી આવતા વ્હીકલ્સ પર નજર રાખે છે. કેટલી ઝડપે, કેટલા વ્હીકલ્સ આવે છે વગેરે ગારમિનના હેડ યુનિટમાં દેખાય છે. સરસ વસ્તુ છે. દા.ત. મારી નાનકડી ૨૫ કિમીની રાઇડમાં જોઇએ તો..
એટલે કે, લગભગ ૧૯૩ વ્હીકલ્સ મને પસાર થયા. નીચેના ગ્રાફમાં તેની ઝડપ પણ બતાવે છે. ભારતમાં અત્યંત વધુ ટ્રાફિક વાળા રસ્તાઓ પર આ બહુ કામનું સાધન નથી, પરંતુ રાત્રે અથવા વહેલી સવારે બહુ મહત્વનું બની જાય છે. થોડા સમય પહેલાં બનેલી થોડી ઘટનાઓમાં ધ્યાન બહાર રહીને સાયકલિંગ કરતા લોકોને પાછળથી ગાડી વાળાઓએ ઉડાવેલા તે હજુ ભૂલાયું નથી. એમ તો, મને પણ ડિસેમ્બર ૨૦૧૫માં ઉડાવવામાં આવેલો તે પણ કેમ ભૂલાય? 😀
કિકિ
કિકિ જલ્સા કરે છે. દરરોજ અમને નખ મારે છે, બટકાં ભરે છે અને આરામથી સૂઇ જાય છે અને હા, દરરોજ સવારે ૬ વાગ્યાનું એલાર્મ મૂકીને અમને જગાડી દે છે. હવે કવિન કોલેજમાં આવશે (ધોરણ ૧૧, એટલે અહીં કોલેજ ગણાય) ત્યારે ખબર નહી શું થશે. કિકિ માટે થોડા રમકડાં મંગાવ્યા પણ એકાદ-બે વખત રમીને તેને સાઇડ પર મૂકી દેવામાં આવ્યા. કિકિના હાલના ફેવરિટ રમકડાંમાં કાગળના ડૂચા, અમારા હાથ-પગ, ઝીપ ટાઇ, પ્લાસ્ટિકના ટુકડા, કોફી પાઉચને કટ કર્યા પછી નીકળતો ટુકડો વગેરેનો સમાવેશ થાય છે!
૧૦ વર્ષ
હમણાં જ ધ્યાનમાં આવ્યું કે મારી હાલની જોબમાં મને ૧૦ વર્ષ પૂરા થયા છે. હું અને મોદી સાહેબ બંને સાથે જ ચાલીએ છીએ. જોકે, હું એકાદ વર્ષ આગળ છું 😉
અપડેટ્સ – ૨૪૮
વિકિકોન્ફરન્સ ૨૦૨૩
આખરે ૨૦૧૬ પછી લગભગ ૭ વર્ષ પછી વિકિકોન્ફરન્સ થઇ. એટલે કે, ઓફલાઇન થઇ. આ વખતે કોન્ફરન્સ હૈદરાબાદમાં હતી. એટલે ફરી પાછું બે મહિના પછી ત્યાં જવામાં આવ્યું. કોન્ફરન્સમાં લગભગ ગુજરાતી વિકિપીડિયાના બધાં જ સક્રિય સભ્યોએ ભાગ લીધો હતો એટલે મજા આવી ગઇ. અન્ય ભાષાના વિકિપીડિયન્સને પણ મળવાની તેમજ વાત કરવાની તક મળી.
વાતોના વડા સાથે વજન વધારીને આવ્યો છું!
કિકિ
કિકિ એકદમ મઝામાં છે. હવે ગઇકાલથી ૧૫ મે સુધી ઘરે હું અને કિકિ – બંને જ છીએ એટલે એકલાં તો ન કહેવાઇએ, તો પણ ઓફિસ ચાલુ અને મારી લેપટોપ જોડે ચોંટી રહેવાની આદત એટલે કિકિને કદાચ થોડું એકલું લાગશે પણ તે મને એવું નહી લાગવા દે એ પાક્કું છે. નિઝિલે કિકિ માટે સરસ મોજાં આપ્યા છે, જે તેને ટ્રાય કરાવવાનો નિષ્ફળ પ્રયત્ન કરવામાં આવ્યો. આ એકલા દિવસોમાં કિકિને એક વખત ડોક્ટર પાસે લઇ જવાની છે એટલે મારે એક એડવેન્ચર કરવાનું આવશે. મોટાભાગે તે સવારે થોડી મસ્તી કર્યા પછી બપોર સુધી આરામ કરે છે અને પછી બપોરે તો અમારી જેમ જ સૂઇ જાય અને સાંજે ફરી પાછો મોટો બ્રેક લે અને રાત્રે પાર્ટી કરે 😉 તેની પાર્ટી પર નજર રાખવા એક સિક્યુરીટી કેમેરો પણ લીધો છે જેમાં તે રાત્ર ૨-૩ વાગે મસ્તી કરતી દેખાઇ છે!!
સાયકલિંગ-રનિંગ-વોકિંગ
લગભગ બંધ છે – છેલ્લા બે મહિનાથી. અને હવે પછીના ૧૫ દિવસ પણ બંધ રહેશે. હૈદરાબાદનું વાતાવરણ આ વખતે વિચિત્ર હતું – બે વખત દોડવા જવાનો પ્લાન બનાવ્યો અને તે જ વખતે ધોધમાર વરસાદ પડ્યો. માત્ર હોટેલથી કોન્ફરન્સ વખતે સવાર-સાંજ જે કંઇ ચાલવાનું થયું એ જ મારી એક્ટિવિટી રહી. હવે કિકિ થોડો સમય સવારે શાંતિ રાખે કે પછી સાંજે સૂઇ જાય એટલે થોડું સાયકલિંગ-રનિંગ ચાલુ કરીએ. જૂનમાં ૧૨૦૦ આવવાની છે, પણ બહુ વરસાદ હશે તો – ના બાબા ના! બીજી ભવિષ્યની ઘટનામાં લેહ જવાનું ગોઠવ્યું છે અને આપણે સરળ વસ્તુઓને તો અડીએ નહી એટલે મનાલી-લેહને બાજુ પર રાખીને નવો રસ્તો લેવાનું નક્કી કર્યું છે. એમાં પણ હજુ થોડીક ચીજોનો મેળ પાડવાનો બાકી છે પણ મેળવણ મળી જશે અને તેમાંથી છાશ સુધી પહોંચી શકાશે એવું મારું માનવું છે.
સ્ટ્રાવા
એમાં થયું એવું કે સ્ટ્રાવાએ અમુક રેન્ડમ યુઝર્સને ઇમેલ મોકલ્યા કે, હવેથી તમારા સબસ્ક્રિપ્શનની કિંમત વધારી દેવામાં આવી છે.. વધારી તો વાંધો નહી પણ કેટલી કરી એ કોઇને કહ્યું નહી અને ઘરના બે સભ્યો હોય તો એમાંથી એકને આવો ઇમેલ આવે એટલે સ્વાભાવિક રીતે ખોટું તો લાગે જ ને. અમે પાછાં ૨૦૧૫થી સ્ટ્રાવાના વફાદાર ગ્રાહક (લોયલ કસ્ટમર, યુ નો!) એટલે અમને બહુ ખોટું લાગ્યું છે. આ આખી ઘટના ડીસી રેઇનમેકરના બ્લોગ અને યુટ્યુબ પર મસ્ત રીતે મૂકાઇ છે. હું તો ખુશ હતો કે મારે આ ભાવવધારાનો ભોગ નથી બનવું પડ્યું પણ બે-ત્રણ દિવસ પહેલાં જ આ ઇમેલ આવી ગયો છે 😉
તો શું કરવું? સ્ટ્રાવા ફ્રીમાં વાપરવું કે પૈસા ભરવા?
કિકિ
એમ તો સોશિયલ મિડિયાઓ પર આ વિશે ઢગલાબંધ પોસ્ટ મૂકી દીધી જ છે, છતાં પણ, હવે અમારા ઘરે નવી બિલાડી – કિકિનું આગમન થયું છે. આગલા અનુભવો (ક્યાં છે તું, ગોટ્યા?) પરથી બોધપાઠ લઇને કિકિને ઓફિસિઅલી એડોપ્ટ કરી લીધી છે અને તેને ડોક્ટર પાસે પણ તરત લઇ જવામાં આવી અને ફોલોઅપ્સ ચાલુ છે. તેને ઘરે લાવ્યા એ જ દિવસે મારે બહાર જવાનું થયું અને જેમ નવું જન્મેલું બાળક શરૂઆતમાં મા-બાપને (એમાં મા ને જ મોટાભાગે) વ્યસ્ત રાખે તેમ કોકી અને કવિનનું એવું જ થયું હતું. દરરોજ નવા પરાક્રમો, અનુભવો અને બોધપાઠો મળે છે.
આગલી પોસ્ટમાં કિકિ કેવી રીતે અમારા ઘરે આવી તેની વાર્તા પાક્કી.
અપડેટ્સ – ૨૪૫
આમ તો આ અપડેટ્સની પોસ્ટ નવેમ્બર ૨૦૨૨માં આવવી જોઇતી હતી, પણ વચ્ચે લગભગ ચાર-પાંચ મહિનાઓના લાંબા વિરામ પછી ફરી અહીં આવ્યો છું. (અપડેટ: આ પોસ્ટ ભૂલથી નવેમ્બરમાં જ પ્રકાશિત થઇ ગઇ હતી!) વર્ડપ્રેસ સાથે ૧૭ વર્ષ થયા પછી લાગે છે કે આ પ્લેટફોર્મ સાથે એટલો બધો સારો મેળ રહ્યો નથી, છતાંય સોશિયલ મિડિયા કરતા અહીં એકંદરે સારુ છે. ભલેને બે-ત્રણ મીણબત્તીઓ સળગતી રહી છે, છતાંય હૂંફ વર્તાય છે! ક્યારેક બ્લોગના દિવસો ફરી પાછા આવશે!!
સપ્ટેમ્બરથી શરુ કરીને અત્યાર સુધી અનેક ઘટનાઓ બની ગઇ. મોટાભાગે સારી જ રહી, છતાંય લાંબા સમય પછી લાગણીસભર ઘટના જ્યારે બને ત્યારે કંઇક અલગ જ અનુભવ થાય છે. આ વિશે પછીની પોસ્ટમાં લખીશ. એમ તો એ પોસ્ટ પણ નવેમ્બર-ડિસેમ્બરમાં જ આવવી જોઇતી હતી. ગયા અઠવાડિયે જ ફરીથી સહ્યાદ્રિ ક્લાસિકની ચોથી આવૃત્તિમાં રેસિંગ કરી આવ્યો અને સ્ટ્રોબેરી લઇને ઘરે આવ્યો. હવે, નવાં-નવાં લોકો જોડાતા જાય છે, એટલે રેસ અઘરી બનતી જાય છે. વધુ મહેનતની જરુર છે. રેસિંગની વાત નીકળી છે તો આવતા અઠવાડિયે જૂની ને જાણીતી મુંબઈ મેરેથોન છે. જે ૨૦૨૦ પછી હવે થશે એટલે લોકો બહુ ઉત્સાહી છે. મારા ઉત્સાહ પર તો હંમેશની જેમ જ ઠં઼ડુ પાણી હું જ ઉમેરતો રહ્યો છું – કારણ કે, તૈયારી તો નથી. તો પણ, ડિસેમ્બરમાં અમારી મલાડ સાયકલિંગ ક્લબની એક ચેલેન્જ ઉપાડી હતી અને ૧૫૦-૧૬૦ કિમી જેવું રનિંગ થયું. કોકીએ પણ ૫૦ કિમી વોકિંગમાં ભાગ લીધો અને તેનો પહેલો મેડલ મેળવ્યો.
ડિસેમ્બરમાં શાળા મિત્રો જોડે વાર્ષિક પ્રવાસ પણ કર્યો અને મઝા કરી. એ વિશેની પોસ્ટ ક્યારેક આવતા ૨૦-૨૫ વર્ષોમાં 😉
હવે બીજી અપકમિંગ ઘટનાઓમાં જોઇએ તો કદાચ જાન્યુઆરી અંતમાં ૧૨૦૦ કિમી આવશે. વચ્ચે પેરિસ-બ્રેસ્ત-પેરિસનું પ્રિ-રજીસ્ટ્રેશન પણ આવશે, જે અંગે હજુ મૂંઝવણ છે કે તેમાં જવું કે ન જવું. મિડ-લાઇફ-ક્રાઇસિસ
કવિન હવે ૧૦માં ધોરણની પરીક્ષા આપશે અને તેની ચિંતા અમને કોરી તો નથી ખાતી પણ ટિપીકલ મા અને બાપની જેમ અમે સ્વાભાવિક રીતે થોડી ચિંતા કરીએ. સ્વાભાવિક મારા સ્વભાવ વડે હું ચિંતા તો નથી કરતો પણ છૂપી રીતે નજર તો રાખું છું જ. એટલું તો હું કરી જ શકું.
અને હા, એક વાત તો કહેવાની રહી ગઇ – મોટર બાઇક શીખવાનું શરુ કર્યું છે. અત્યાર સુધી તો સારું છે, જોઇએ આ નવો શોખ આ ક્યાં લઇ જાય છે!
તેર તારીખની એ બારસો
એમ તો આ પોસ્ટ લખવાનું મન થતું નહોતું, છતાં પણ નિષ્ફળતાની નોંધ થવી જોઇએ અને એમાં શરમાવવાનું શું? કારણ કે, આપણે પ્રયત્ન કર્યો છે. કોઇકને કદાચ આમાંથી કંઇક શીખવા મળે ન મળે, મને તો જરુર મળશે એ વિચાર આવ્યા પછી મારી ૧૩ ઓગસ્ટની ૧૨૦૦ની આ લાંબી પોસ્ટની શરુઆત કરુ છું..
આ ૧૨૦૦ની જાહેરાત થઇ ત્યારે અખિલેશભાઇએ મને અંગત રીતે જાણ કરી એટલે તરત જ રજીસ્ટ્રેશન કરાવ્યું – ત્યારે બે વાત હું ભૂલી ગયો હતો: ૧. એ લોંગ વીકઅેન્ડ હતો અને ૨. ફ્રેન્ડ્સ અને ફેમીલી સાથે કદાચ ક્યાંક કાર્યક્રમ બની શકે તેમ હતો. વાત ક્રમાંક ૧ તો ઠીક, પણ વાત ક્રમાંક ૨માં ખાસ્સું એવું સમાધાન કરવું પડ્યું. કંઇક મેળવવા માટે કંઇક ગુમાવવું પડે!
આ બી.આર.એમ. વગેરે એમ તો પૂરી કરવી સરળ છે, પણ તે માટેની તૈયારી બહુ સમય માંગી લે. ખાસ કરીને જો તે બીજા શહેરમાં હોય. મારી તૈયારીની શરુઆત થઇ – સાયકલને સરખી કરાવવાથી. એમાંથી થોડું મોડું કર્યું અને છેલ્લા અઠવાડિયામાં દોડમદોડી થઇ. બ્રેક પેડ્સ બદલાવવાના હતા, જે ન બદલાવી શક્યો એટલે એમાં પાછલી બ્રેકના પેડ્સને આગલી બ્રેક્સના પેડ્સ સાથે બદલ્યા (એટલે કે થીગડાં કામથી ચલાવ્યું!). ટાયર બદલાવ્યા, ગીયર્સમાં લોચા હતા તે સરખા કર્યા વગેરે. છેવટે, ૧૨૦૦ કિમી ચલાવવા લાયક સાયકલ તૈયાર થઇ એટલે શાંતિ થઇ. હવે, બીજું મુખ્ય કામ હતું – સુરત જવું કેવી રીતે? સરળ. કારમાં. મુશ્કેલ? કાર ક્યાંથી લાવવી. ઉપાય? ભાડેથી. ક્યાંકથી કોઇની મદદથી કાર તો મળી, પણ બે જણાં હોય તો સસ્તું પડે એટલે રાકેશને પૂછ્યું અને તેણે હા પાડી. એટલે એ પણ બરોબર થઇ ગયું. રહેવાની વ્યવસ્થા માટે, પિયુષની ઓળખાણથી ફરી સુરત જીમખાનામાં ગોઠવ્યું, જ્યાંથી સ્ટાર્ટ પોઇન્ટ (અને એન્ડ પોઇન્ટ) કંટ્રોલ ૧૦૦ મીટરના અંતરે જ છે. તો ઓલ સેટ? ના. રાકેશને છેલ્લી ઘડીએ કંઇ કામ આવી ગયું એટલે છેવટે મારે એકલા જ કારમાં જવાનું થયું. ડ્રાઇવર જોડે બે વાર બાબતો સ્પષ્ટ કરી અને શુક્રવાર સવારે (એટલે કે ૧૨ ઓગસ્ટે) કાર આવી ગઇ. સાયકલ અને સામાન બરાબર ગોઠવી અને લાંબી મુસાફરીની શરુઆત થઇ.
સુરત સુધી રસ્તામાં ખાસ વરસાદ નહોતો પણ નવસારીથી વરસાદ શરુ થયો. ડ્રાઇવરે રસ્તામાં સારો એવો ટાઇમપાસ કર્યો અને એનો ઇતિહાસ, બિઝનેશ, ભૂગોળ, કુટુંબ, એણે કેવી રીતે ૧ રુપિયાના રોકાણથી કરોડોનું ટર્નઓવર અને નુકશાન કર્યું અને કુટુંબમાં કોણ છે અને કોણ નથી અને કેટલા આઇફોન લીધા – એવી બધી જ માહિતી આપી દીધી. મને પૂછ્યું – તમે સોશિયલ મીડિયા નથી જોતા? મેં કહ્યું – ના 😀
સમયસર સુરત પહોંચીને આરામ કર્યો. સાયકલ ફરી જોડી અને બપોરે આરામ કર્યો. સાંજે બી.આર.એમ.ની બ્રિફિંગ મિટીંગમાં જવાનું હતું એ પહેલાં પિયુષ જોડે નજીક જ રહેલા મૈસુર કાફેમાં ડિનર માટે ગયો અને ત્યાંથી બી.આર.એમ. રાઇડર્સ જોડે મુલાકાત. એ સમયે બહુ વરસાદ હતો. હવે આરામ હતો. સમયસર ઉઠી જવું એ સવારની સૌથી સારી શરુઆત કહેવાય એટલે એ માટે જલ્દીથી રુમ પર પાછો ફર્યો.
સોનગઢ, સૂસવાટ અને સવાસોનો કેબલ
સવારે સમયસર ૬ વાગે રાઇડ શરુ થઇ. અમારે પહેલા પલસાણા ચોકડી અને ત્યાંથી સોનગઢ તરફ માંડલ ટોલનાકા સુધી જવાનું ત્યું. ૯૦ કિમી સરસ ગયા. ટ્રાફિક પણ નહી અને રસ્તો પણ એકંદરે સારો. થોડો વરસાદ શરુ થયો પણ બહુ નહોતો. લગભગ બધા જ અંતર સુધી વડોદરાનો જાગૃપ મારી સાથે જ હતો એટલે આરામથી વાતો કરતા-કરતા રસ્તો પૂરો થયો. ૯૦ કિમીના કંટ્રોલ પર બ્રેવે કાર્ડ પર સ્ટેમ્પિંગ અને ફોટો સેશન પછી અમુલ કાફે પર પફ અને ચાનો બેવડો ડોઝ લેવામાં આવ્યો. ત્યાં ધુલેના સુનિલ નાઇક મળ્યા અને થોડી વાતોનો દોર પણ ચાલ્યો.
ત્યાંથી ફરી પલસાણા જવા માટે પ્રયાણ કર્યું. હવે પછીનો કંટ્રોલ પોઇન્ટ ૨૬૧ કિમી (કરજણ) પર હતો. એટલે અમારે લગભગ ૧૭૦ કિમી પસાર કરવાના હતા. પલસાણા આવતા પહેલાં સાયલિસ્ટોના નં ૧ દુશ્મન એવા હેડવિન્ડ નો સામનો થયો અને માંડ માંડ પલસાણા પહોંચ્યા. જાગૃપ ત્યારે પાછળ રહી ગયો હતો અને હવે હું એકલો જ હતો. જેવો NH-8 પર આવ્યો ત્યારે ટ્રાફિક અને ખરાબ રસ્તાની શરુઆત થઇ. રસ્તો તો ઠીક પણ ટ્રાફિકનો વારંવાર સામનો થયો. એક વખત તો કંટાળીને સામે દેખાતા મેકડોનાલ્ડમાં બેસીને કોફી પીધી ત્યારે થોડી શાંતિ થઇ. છેક અંકલેશ્વર સુધી લગભગ આમ જ ચાલ્યું અને પછી થોડી સ્પીડ પકડીને કરજણ પહોંચ્યા ત્યારે રાત્રે ૭.૩૦ થઇ ગયા હતા. ત્યાં પહોંચીને આરામથી કોફી પીધી. એ વખતે થયું કે ચાલો હવે પાવરબેંકથી લાઇટ ચાર્જ કરીએ. પણ, પછી થયું કે જવા દો – જરુર પડશે ત્યારે કરીશું. આ એક ભૂલ હતી! હવે ત્યાંથી આગળ વધ્યો ત્યારે ખબર પડીકે ફ્રંટ લાઇટ તો ચાર્જ જ નથી! લો ત્યારે! તો કંઇ નહી, પાવરબેંકનો કેબલ લગાવીને ચાર્જમાં મૂકી – ચાર્જ જ ન થાય. તેનાથી ગારમિન ચાર્જ કર્યું તો ગારમિન પણ ચાર્જ ન થયું. જો પાવરબેંક બંધ પડી તો માર્યા ઠાર. પછી ટેસ્ટ માટે યુએસબી-C કેબલથી મોબાઇલ ચાર્જ કર્યો તો થયો. એટલે કે કેબલ જ ખરાબ હતો. જોકે મારી પાસે બીજી લાઇટ હતી પણ તે પણ ૪-૫ કલાકથી વધુ ચાલે તેમ લાગી નહી એટલે કોઇ મોટી હોટલ જેમાં દુકાન જેવું હોય તો તે શોધતા આગળ વધ્યો અને છેવટે એવી હોટલ મળી એટલે સૌથી પહેલું કામ જૂનાં કેબલને કચરા પેટીમાં નાખવાનું કર્યું. અને, જે કેબલ ૨૦-૩૦ રુપિયામાં મળે તે સવાસોમાં લેવો પડ્યો (અને હા, કંટ્રોલ પોઇન્ટ પરની બેગમાં બીજો કેબલ પણ હતો ;))
બોધપાઠ: કેડમાં છોકરું અને ગામમાં શોધવું.
આણંદથી મંગળ
પછી સવારી ચાલુ થઇ રાતની મજા સાથે. હવે, બે લાઇટ્સ ચાલુ રાખી અને આરામથી આણંદ પસાર કર્યું. રસ્તો સરસ હતો એટલે મઝા આવી. કરજણ પછી હું એકલો જ હતો પણ સરવાળે એકાદ વખત કૂતરાં પાછળ પડવા સિવાય કોઇ ખાસ ઘટના ન બની. હા, રસ્તામાં એક જગ્યાએ સરસ કાઠિયાવાડી સાદી ખીચડી ખાધી (સાદી ખીચડીમાં પણ તજ, લવિંગ અને મસાલાનો ભરભાર – લો બોલો!) હવે, અસલાલી પહોંચ્યો ત્યારે ધ્યાનથી રીંગ રોડ તરફ વળ્યો અને હું આવી પહોંચ્યો – મંગળ ગ્રહ પર! હા, એવો જ અલૌકિક અનુભવ. અંધારુ, ખાડા અને ગંધ મારતું વાતાવરણ. મને એમ કે આવું થોડું જ હશે, પણ મઝા હજુ બાકી હતી. પાંચેક કિમી પછી જ્યાં નવા ફ્લાયઓવર બને છે, તેની બાજુનો રસ્તો પસાર કરતા તો આંખોમાં શુક્ર, બુધ અને પ્લુટો દેખાઇ ગયા. સવારે વહેલા પહોંચવાનો જે પ્લાન હતો તે મૂકાયો તડકે અને આરામથી વૈષ્ણોદેવી સર્કલ ગયો, જ્યાં અમારી હોટેલ હતી. રસ્તામાં કેટલાય અમદાવાદી સાયકલિસ્ટ દેખાયા. હોટેલ પહોંચ્યો ત્યારે અમને મળેલા રુમમાં સુરતના ધર્મેશભાઇ આરામ કરતા હતા (એક રુમમાં ત્રણ સાયકલિસ્ટ). ફટાફટ શાવર લઇને સૂવાની તૈયારી કરતો હતો ત્યારે જાગૃપ આવી ગયો. અને રસ્તામાં તેણે તેનો ફોન ગુમાવ્યો હતો. અમે નક્કી કર્યું કે ત્રણેક કલાકમાં નીકળી જવું. આ ત્રણ કલાક ક્યારે પૂરા થયા તે ખબર જ ન પડી!
અમદાવાદથી પાલનપુર વાયા કડી કલોલ
હવે અમારો ફેવરિટ રસ્તો હતો. પાલનપુર!! મમ્મી-પપ્પા ત્યારે પાલનપુર જ હતા, તો તેમને કહેલું કે જો માનવીય સમય (એટલે કે દિવસના સમયે!) દરમિયાન હું પાલનપુર પસાર કરીશ તો લંચ કે ડિનર માટે તમને હાઇવે પર મળી શકીશ. અને, લાગ્યું કે લંચ માટે મળી શકાય. તો પણ, નક્કી કર્યું કે સિદ્ધપુર પહોંચીને જ ફોન કરું. એ પહેલાં નિઝિલ પણ મહેસાણામાં હતો તો તેને પણ વિકિહેલ્લો કરતા જવાનું નક્કી કર્યું અને કલાક પહેલા ફોન કર્યો. આ વખતે જાગૃપ જોડે હતો અને રસ્તો સારો હતો એટલે સાયકલ ચલાવવાનો સ્ટેમિના સારો રહ્યો. મહેસાણામાં નિઝિલને રાધનપુર ચોકડી પર મળ્યો. કદાચ ચારેક વર્ષ પહેલા આવી જ કોઇ મેહોણા મુલાકાત દરમિયાન મળેલા. વિકિપીડિયા પર થયેલી ઓળખાણ પછી અંગત રીતે બીજી વખત મળવાનું થયું. થોડી વાતો કરી. આઇસક્રીમ ખાધો અને પછી પાલનપુર જવા નીકળ્યા.
પાલનપુર હાઇવે પર મમ્મી-પપ્પા પહોંચી ગયા હતા એટલે સીધા જ સંકલ્પમાં ગયા અને આરામથી બેસી વાતો કરી અને ઢોસા ખાધા. સંકલ્પનો સ્વાદ એવો જ લાગ્યો. મુંબઈમાં તો નજીકમાં હવે કોઇ સંકલ્પ હોટેલ રહી નથી એટલે ઘણાં વર્ષો પછી આ ટેસ્ટ મળ્યો. પાલનપુર પર પહોંચ્યા ત્યારે કુલ અંતર મારા ગારમિન પ્રમાણે ૫૮૪ કિમી થયું હતું. હવે અહીંથી આબુરોડ અને પછી ત્યાંથી માઉન્ટ આબુ પહોંચવાનું હતું. પાલનપુરમાં સંખ્યાબંધ ગાય (હે ગાય્સ!) અને ટ્રાફિક પસાર કરી આબુરોડ તરફ પહોંચવાનું શરુ કર્યું. રસ્તામાં બાલારામનું પાટીયું જોયું અને જૂની યાદો તાજી કરી. ફરી ક્યારેક આવીશું સાયકલ પર બાલારામ! આબુરોડ પહોંચતા પહેલા અંધારુ થઇ ગયું હતું અને હાઇવે થી આબુરોડ તરફ જવાનો ફાંટો અદ્ભૂત હતો. આટલા મોટા હીલસ્ટેશન પર જવાનો રસ્તો આટલો સાંકડો, ગંદો અને ભંગાર? જે હોય તે, આબુરોડ પહોંચી થોડો આરામ કર્યો અને સ્થાનિક લોકોની સાથે આગળ પહોંચેલા રાઇડર્સ તરફથી ચેતવણી મળી કે હવેના રસ્તા પર ટ્રાફિક હશે એટલે સંભાળીને ચલાવજો. આમ પણ, ૬૦૦ કિમી પછી પગ થાક્યા હતા એટલે આરામથી જવાનું હતું. માઉન્ટ આબુનું ચડાણ શરુ કર્યું અને સામેથી આવતા ટ્રાફિકથી બચવાની સાથે અઘરું ચડાણ કરવાનું હતું. કુલ ચડાણ હતું – ૧૭.૮ કિમી. થોડા સમય પછી ઉપરથી આવતો ટ્રાફિક બંધ થયો અને જાગૃપ પાછળ રહી ગયો. આજુ-બાજુથી માત્ર વરસાદમાં બનેલા ધોધનો અવાજ અને રીફલેક્ટર્સના ચમકારા – બસ આ જ દ્રશ્ય જોવા મળે! લગભગ ૨ કલાક પછી એક હનુમાન મંદિર આગળ હું રોકાયો. ૧૦ મિનિટ ઊંઘ લીધી પછી ૪ કિમી બાકી હતા, જે એકંદરે સરળ હતા અને માઉન્ટ આબુ શહેરમાં અમારા કંટ્રોલ પોઇન્ટ પહોંચ્યો. ત્યાં ધર્મેશ, શાંતનુ અને અખિલેશભાઇ રુમમાં હતા. થોડી વાતો કરી અને થોડો થાક ખાધો. ભૂખ લાગી હતી અને જાગૃપ આવ્યો પછી થોડા સમયમાં નીકળી ગયા અને સરસ પંજાબી ડીનર કર્યું. હવે નીચે ઉતરવાનો રસ્તો હતો અંધારા કાયમ રહેગા જેવો! અંધારુ, અંધારુ અને માત્ર અંધારુ!
આબુથી અમદાવાદ
માઉન્ટ આબુની તળેટીમાં આવ્યા ત્યારે વરસાદ શરુ થઇ ગયો અને છેક હાઇવે સુધી રહ્યો. રસ્તામાં ન છૂટકે એક કલાકની ઊંઘ લેવી પડી અને જોકે બહુ કામમાં આવી અને તેના પછી ચા-પાર્લે બિસ્કિટના જોર પર છેક પાલનપુર સુધી સાયકલ ચલાવવાની મઝા આવી. હવે જાગૃપ પાછળ હતો અને ધર્મેશનો સાથ હતો. મહેસાણામાં એક જગ્યાએ સરસ લંચ કર્યું.
મહેસાણાથી અમદાવાદની મુસાફરી એકંદરે ઠીક રહી. અમદાવાદ પહોંચ્યા ત્યારે સાંજ પડી ગઇ હતી અને અમારા પગની રાત પડી હતી. નક્કી કર્યું કે ૨ કલાક આરામ કરીએ પણ નીકળતા ૮.૩૦ જેવા થઇ ગયા. જાગૃપ આવી ગયો હતો અને ધર્મેશ આગળ. મને મોટ્ટો ડર હતો રીંગરોડના ખાડાઓનો એટલે જોડે જ ચલાવવાનું નક્કી કર્યું, તો પણ અસલાલી પહોંચ્યા પછી બધાં અલગ-અલગ થઇ ગયા હતા.
ક કરજણનો ક, પ પગનો પ
રસ્તામાં વિવેક મળ્યો જે તેના દર્દભર્યા પગની સાથે પણ સાયકલ ચલાવતો હતો, પછી ખબર પડીકે પેઇનકીલર લઇને ચલાવતો હતો. મને થયું – આ પેઇનકીલર એટલે શું? 🙂 પેઇનની વાત નીકળી તો યાદ આવ્યું કે વાર્તામાં ખરો પેઇન તો હજુ પેન ડાઉન કરવાનો બાકી છે! પહેલો વળાંક આવ્યો હતો પેટના પેઇન સાથે, જે ટોલનાકાના ટોઇલેટ પર થોડો શમ્યો. પછી, શાંતિ થઇને હું આગળ નીકળ્યો. હવે પછીનો કંટ્રોલ કરજણ હતો. કરજણ પહોંચતા સુધીમાં જોરદાર વરસાદ આવતો-જતો હતો. વડોદરા બાયપાસ આગળ ક્યાંક જાગૃપ મળ્યો અને અમે સાથે જ કરજણ પહોંચ્યા. અહીંથી હવે ખરો ખેલ બાકી હતો. હવે ૧૫૦ કિમી હતા અને મારી પાસે લગભગ ૧૨ કલાક બાકી હતા. ગમે તેવો રસ્તો હોય તો પણ હું ૧૨ કલાકમાં આટલું અંતર પૂરું કરી શકું. એટલે કંટ્રોલ પર પહોંચીને આરામથી નાસ્તો કર્યો. વાતોના વડા કર્યા વગેરે..
નીકળતા પહેલાં હાથમોજાં-રુમાલ કાઢીને ક્યાંક મૂક્યા, જે હું ત્યાં જ ભૂલી ગયો અને ત્યાંથી ભૂલોની પરંપરા ચાલુ થઇ. રાઇડ ચાલુ કર્યા પછી એકાદ કિમીમાં જ પગ અચાનક દુખવા આવ્યા. જાગૃપને કહું, ભાઇ, ધીરો પડ. શૂઝ ખોલીને જોયા તો પાંવમેં પડ ગયે છાલે. હવે આગળ જવાય જ નહી. જેમ તેમ કરીને થોડું અંતર કાપ્યું. આગળ એક હોટેલથી જાગૃપ મારા માટે બે-ત્રણ જોડી ચંપલ ઉઠાવીને લાવ્યો, એમાંથી એક પસંદ કર્યા અને એ દુકાન વાળાએ અમારી મજબૂરીનો ફાયદો ઉઠાવીને ત્રણ ગણા પૈસા પડાવ્યા. દુઆ મેં યાદ રખના – બીજું શું? 😉
હવે ક્લીટ વાળા પેડલ પર ચંપલ પહેરીએ તો શું થાય એ સાયકલિસ્ટ જ જાણી શકે અને એ દિવસે જાણ્યું કે આ ન જાણીએ તો જ સારું. જાગૃપને આગળ મોકલ્યો. અખિલેશભાઇ હજુ પાછળ જ હતા એટલે તેમની કારની રસ્તામાં રાહ જોઇ અને તેમને મળી બેગમાંથી સેંડલ લીધા. એ વખતે પગની હાલત કંઇક આવી હતી:
તો પણ, આગળ વધ્યો. હવે પગની સાથે રસ્તાની પણ હાલત ખરાબ થતી જતી હતી. ભરુચ નર્મદા બ્રીજ પસાર કર્યો ત્યારે ફરી વરસાદ શરુ થઇ ગયો હતો. એક સમયે લાગ્યું કે પગમાં ફ્રેકચર થવાની શક્યતા લાગે છે. એ પહેલાં કોઇ રેન્ડમ ગામમાં સાયકલ સ્ટોરની પણ તપાસ કરી ૩૦ મિનિટ પણ બગાડી હતી. છેવટે, એક જગ્યાએ બેઠો, વિચાર કર્યો, અખિલેશભાઇને ફોન કર્યો કે હું હવે બી.આર.એમ. છોડી રહ્યો છું. તેમને મને ઘણો સમજાવ્યો, પણ હવે મન અને પગ બંને થાક્યા હતા. પણ, વાર્તા હજુ બાકી હતી. લગભગ ૧૧૨૫ જેવું કુલ અંતર કપાયું હતું (સ્ટાર્વા ૧૧૩૫ બતાવે છે, જે ખોટું હતું!).
મદદ મદદ મદદ
હોટેલમાં થોડો ફ્રેશ થયો, ચા પીધી, પણ મને ઠંડી ચડી હતી. ઉબર-ઓલા કે ટેક્સી ક્યાંય દેખાયા નહી. હોટેલ વાળાને પૂછ્યું તો ત્યાં રહેવાની જગ્યા નહોતી. માર્યા ઠાર. હવે શું કરવું? પિયુષને ફોન કર્યો અને જાણકારી આપી અને ટેક્સીનું સેટિંગ કરવાનું શરુ કર્યું. આ બાજુ અખિલેશભાઇને પણ જણાવ્યું અને તેમણે તરત તેમની ઓળખાણમાં આજુબાજુના લોકો જોડે વાત કરી અને અંકલેશ્વરમાં રહેતા બે સાયકલિસ્ટને મને લેવા મોકલ્યા. હરીશભાઇ અને લલિતભાઇ છેક અંકલેશ્વરથી અજાણ્યા સાયકલિસ્ટને સુરત સુધી ગાડીમાં સાયકલ સાથે મૂકી જાય! તેમની આ મદદ મને હંમેશા યાદ રહેશે. તેઓએ પહેલા પિયુષના ઘરે સાયકલ મૂકાવડાવી પછી મને એન્ડ કંટ્રોલ પોઇન્ટ પર છોડ્યો. ત્યાં સુરતનું નિયમિત એવું સેલિબ્રેશન થયું અને વાતોનો બીજો દોર ચાલ્યો. ત્યાંથી મારો સામાન લઇ રીક્ષામાં પિયુષના ઘરે આવ્યો. જમણો પગ કંઇ ખાસ કામ કરતો નહોતો, તો પણ, ધીમે-ધીમે આરામથી આવી પહોંચ્યો. નહાવામાં ૧ કલાક ગુજારીને જ્યારે સૂઇ ગયો ત્યારે કંઇક શાંતિ થઇ. બીજા દિવસે સવારે નાસ્તો કરી મુંબઈ જવા નીકળ્યો અને ઘરે શાંતિથી પહોંચ્યો. પિયુષનો અત્યંત આભાર, તે પણ તેની ટ્રીપમાંથી થાકીને જ આવ્યો હતો.
હવે શું?
બીજું શું? બીજી ૧૨૦૦ 😉
મારા વિચારો, મારી ભાષામાં! 