BRM ૧૦૦૦

વર્ષોથી અમારી ઇચ્છા એક ચાર આંકડા વાળી રાઇડ કરવાની હતી જે ગઇકાલે પૂરી થઇ. મુંબઈ-કચ્છ વખતે ૯૫૦ પર અટકેલા. જોકે આ વખતે પણ ગારમિન ૯૭૦ પર બંધ થયું, એટલે પછી ઘડિયાળનો ઉપયોગ કરવો પડ્યો પણ એનું કોઇ દુ:ખ નથી 🙂

દિવસ ૦:

અમારી આ BRM હતી, સુરત-આબુ રોડ-સુરત. જોકે અમારે આબુ રોડ જવાનું જ નહોતું અને ગુજરાત-રાજસ્થાનની બોર્ડરના ૧૦ કિમી પહેલા અવાલ ગામની હોટેલ વે-વેઇટથી પાછા વળવાનું હતું (યુ ટર્ન વધુ ૧ કિમી તેના પછી). લોકોની પાસે GPX હતી અને માર્ગ એકદમ સરળ હતો એટલે ભૂલા પડવાનો સવાલ નહોતો, તો પણ શું થયું એ આપણે આગળ જોઇશું. સવારે દીપ અમને અમારા ચા પોઇન્ટ પર મળવાનો હતો. ઘરેથી મને એમ કે સાયકલ લઇને ૫ કિમી જઇશું પણ ત્યાંજ જોરદાર વરસાદ શરુ થયો એટલે રીક્ષામાં ગયો.

રેડી ફોર રાઇડ!

વસઇ આગળ રાકેશને તેની પિનારેલો ડોગ્મા એફ૧૦ સાથે ગાડીમાં લીધો અને ત્યાંથી સુરત સુધીનું સ્મૂથ ડ્રાઇવિંગ અને સીધા માસ્ટરમાઇન્ડ બાઇક સ્ટુડિયોમાં જઇને સૌથી પહેલા બાઇક ચેક કરાવ્યું ત્યારે ખબર પડી કે પાછલા વ્હીલમાં કંઇક ગરબડ છે, તો પણ ૧૦૦૦ કિમી ચાલશે એવું લાગ્યું. વ્હીલ થોડું આડું હતું. બ્રેકપેડ્સ બદલાવ્યા. ઓઇલિંગ કરાવ્યું વગેરે. બપોરે વિનય-પિયુષને મળવા માટે ગયો અને ત્યાં વિનયની બર્થ ડે પાર્ટી એન્જોય કરી. હા, પિયુષે મને મારી બાંડિયા ગંજી ટી-શર્ટની જગ્યાએ સારી ટી-શર્ટ આપી અને મારી ટી-શર્ટ તેણે રાખી. આવતી સાલ તે એ ટી-શર્ટમાં ફીટ થશે એવું મેં કહ્યું છે.

સાંજે રાઇડ બ્રિફિંગ પતાવીને અને ડિનર કરીને (ખીચડી-કઢી!) રાત્રે વહેલા સૂવા માટે શેરવિનને ત્યાં ગયા. ઊંઘ આવી ન આવી અને સવાર પડી ગઇ.

દિવસ ૧:

સવારે ગાડી એક જ હતી એટલે અમે ત્રણ જણાં સ્ટાર્ટ પોઇન્ટ (એમટીબી કોલેજ) રાઇડ કરીને ગયા. આગલા દિવસે બાઇક ચેક સિવાય બધી ફોર્માલિટી થઇ ગઇ હતી એટલે ૬ વાગે રાઇડ શરૂ થઇ. પહેલાં ૩૩ કિમી સુધી રાઇડ સરસ થઇ અને પછી કુલ બે કલાકમાં ૫૫ કિમી પહોંચી ગયો પછી પાણી લેવા ટોલનાકા આગળ ઉભો રહ્યો. બે-ત્રણ કિમી આગળ ગયો અને પંકચર! ફટાફટ ટ્યુબ બદલીને આગળ વધ્યો. ઘણાં સમય પછી હેન્ડ પંપ વાપર્યો ત્યારે ખબર પડીકે ભાઇ આ તો બહુ ભારે વસ્તુ છે!! વધુ આગળ વધ્યો અને બીજું પંકચર. ફરી ટ્યુબ બદલીને આગળ વધ્યો અને ફરી ત્રીજું પંકચર. હવે આ તો ફ્લાયઓવર પર પડ્યું. ૨૭ કિમી પ્રતિ કલાકની સરેરાશ ઘટીને ૨૨ પર આવી ગઇ હતી! ત્યાંથી એક પંકચરની દુકાન દેખાઇ અને થયું કે બે પંકચર ફિક્સ કરી દઉં અને ટ્યુબ પણ બદલી દઉં. હું બે ટ્યુબ લઇને નીકળ્યો હતો. ત્રીજી ટ્યુબ બેગમાં હતી, જે પ્રથમ કંટ્રોલ પોઇન્ટ (કિમી ૧૪૭) પર હતો. પંકચરની દુકાનમાં પાણી હોય એટલે ફટાફટ પંકચર ઠીક થાય. ફટાફટ બે પંકચર ફિક્સ કર્યા અને ટ્યુબ બદલવા ગયો ત્યાં તે ટ્યુબ ફાટી ગઇ! તો પછી ઠીક કરેલી ટ્યુબ લગાવી આગળ વધ્યો. પાંચેક કિમી પછી ફરી પંકચર. હવે તો કોકીને ફોન કર્યો અને કહ્યું કે હવે જો પછી પંકચર થશે તો ઘરે પાછો આવી જઇશ. કોકીએ હિંમત આપી અને કહ્યું કે હજુ એક ટ્યુબ બાકી છે ને. તો હિંમતે મર્દા તો મદદે ભગવાન. ફરી આગળ વધ્યો અને રે મારા નસીબ!! ફરી પંકચર પડ્યું. આ વખતે એક પંકચર દુકાન નજીક હતી. ત્યાં જઇને પંકચર ઠીક કર્યા. કંટ્રોલ પોઇન્ટ હજુ ૨૨ કિમી દૂર હતો.

ત્યાં દીપને ફોન કર્યો. દીપે પણ હિંમત આપી કે, ડોન્ટ ક્વિટ! કંટ્રોલ પોઇન્ટ પર મારી બેગમાં ટાયર છે, તે લઇ લેજે. ટ્યુબ પણ છે. તો પછી, આ ૨૨ કિમી જીવ અધ્ધર રાખીને કંટ્રોલ પોઇન્ટ પર બપોરે ૨.૫૫ એ પહોંચ્યો ત્યારે હું છેલ્લો પહોંચવા વાળો હતો. ટાયર બદલ્યું. બોટલમાં પાણી ભર્યું. હા, મૂર્ખાઇ કરીને ટ્યુબ ન બદલી. ૧૦ કિમી આગળ ગયો ત્યાં ફરી પંકચર (ક્રમાંક ૬!) હવે તો હદ થતી હતી. તો પણ આગળ વધ્યો અને ધીમે-ધીમે ઝડપ વધારતો-વધારતો આગળ વધતો રહ્યો. આણંદ આગળ પહોંચ્યો ત્યારે રાત પડી ગઇ હતી.

ત્યાંથી અખિલેશભાઇ, જાગૃતિબેન અને સમીર મળ્યા. તેમની જોડે આગળ વધ્યો ત્યાં પાછલી લાઇટ બંધ થઇ ગઇ. બદલી ત્યાં સુધીમાં તો એ લોકો આગળ વધી ગયા હતા. અમદાવાદ જવા માટે અમારે NH48 થી સરદાર પટેલ રીંગ રોડ લેવાનો હતો પણ સ્પિડ વધારવાની ધૂનમાં હું એ ડાબો વળાંક ભૂલી ગયો અને ૨.૫ કિમી જેટલું આગળ વધી ગયો. ફરીથી મેપમાં જોઇને એકાદ-બે જણને પૂછી પાછો આવ્યો અને ભંગાર રીંગ રોડ પરની સફર શરૂ કરી. અમદાવાદના રસ્તા આટલા ખરાબ હશે તેવું નહોતું ધાર્યું. હવે ઊંઘ અસર કરવા લાગી હતી, તો પણ આખરે ૩૩૧ કિમી પર અમદાવાદની મઢૂલી હોટેલ પર રાત્રે ૧.૧૫ એ પહોંચ્યો. દીપ-ચિરાગ અને રાકેશ ત્યાં ૭.૩૦ વાગે જ પહોંચી ગયા હતા અને ફરીથી રાઇડ કરવાની તૈયારી કરતા હતા. મારે તો સૂવાનું હતું એટલે શાવર લઇને ફટાફટ એક કલાક સૂઇ ગયો અને બે વખત એલાર્મ સ્નૂઝ કરીને ઉઠ્યો.

દિવસ ૨:

સવારે ફટાફટ નીકળી ગયો. અમદાવાદ-પાલનપુર આપણો ફેવરિટ રુટ. હજારો વખત તેના પર બસ-કાર-ટ્રેનમાં પ્રવાસ કરેલો અને ૨૦૧૫માં એક વખત સાયકલ પર પણ. એટલે જોશ હતો અને પાલનપુર મમ્મી-પપ્પા અને મિત્રો પણ મળવાના હતા. મહેસાણા સુધી ફટાફટ સાયકલ ચલાવી પછી થોડો નાસ્તો કર્યો. મેહોણા સ્ટાઇલની ફ્રેંચ ફ્રાય્સ.

ગ્રંપી સેલ્ફી.

ફ્રેંચ ફ્રોઇસ.

ફ્રેંચ ફ્રાય્સના પાવર વડે આગળ વધતો હતો ત્યાં રસ્તામાં વિનય ગાડીમાં પાલનપુર જતો હતો ત્યાં મળ્યો. થોડી વાતો કરી. નીવે મારો સરસ ફોટો પણ પાડ્યો. પાલનપુર પહોંચતા ધાર્યા કરતા વાર થઇ. મમ્મી-પપ્પા ત્યાં વે-વેઇટ આગળ આવી ગયા હતા. સ્કૂલ ગ્રુપમાંથી વિનય, પરેશ (અને કથન), કેયુર, કુંતલ, શૈલેષ, ભરત ત્યાં આવ્યા હતા. ત્યાં ઊભા રહી ચા-બિસ્કિટ ખાધા. શીતળા સાતમનો પ્રસાદ ખાધો. થોડા ફોટા પડાવ્યા અને પાલનપુરનો ટ્રાફિક દેખી આગળ વધ્યો.

ત્યાં થોડી વાર પછી અનિલ મળ્યો. થોડીવાર ઉભો રહ્યો અને ૫૦૦ કિમી પહેલા અખિલેશભાઇ અને ગ્રુપ મળ્યું એટલે છેલ્લા પાંચ કિમી વાતો કરતા પૂરા કર્યા. એ પહેલા હેમંત, જે ટુર ઓફ અરાવલીથી પાછો આવતો હતો, તે સામેની બાજુએથી બૂમ પાડી પણ મારું મગજ અને મન તરત એક્ટિવેટ ન થયું અને મને પાંચ મિનિટ પછી યાદ આવ્યું કે ઓહ, એ તો નિરાલા હતો! કંટ્રોલ પોઇન્ટ ૪ પર હું ૧.૨૪ વાગ્યા જેવો પહોંચ્યો. ત્યાં થોડું જમીને અને વધુ પ્રવાહી પદાર્થો (જેવાં કે લસ્સી અને આપણું ફેવરિટ સોસિયો) લઇને તરત નીકળી ગયો. રીટર્નમાં રસ્તો થોડો ટફ હતો. બાલારામ યાદ આવી ગયું. ટોલનાકા આગળ આઇસક્રીમ ખાધો અને ત્યાંથી ફરી અખિલેશભાઇ અને જાગૃતિબેનની જોડે આગળ વધ્યો. લગભગ મહેસાણા સુધી અમે જોડે જ રાઇડ કરી પણ રસ્તામાં મારી ટેઇલ લાઇટ પડી ગઇ તે શોધવા અને લગાવવામાં ૧૫ મિનિટ બગડી. જે હોય તે. વચ્ચે-વચ્ચે લોકો મળતા રહ્યા અને હું આગળ વધતો રહ્યો. છેલ્લાં ૨૦ કિમી પસાર કરતાં-કરતાં પાછો જીવ નીકળી ગયો અને છેવટે રાત્રે ૨.૩૫એ હોટેલ મઢૂલી પર પહોંચ્યો ત્યારે ફરી દીપ-ચિરાગ-રાકેશ ત્યાંથી નીકળવાની તૈયારી કરતા હતા. મૂર્ખાઇ નંબર ૨: મારી પાસે ઢગલો ટી-શર્ટ હોવા છતાં બે જ ટી-શર્ટ રાખેલી એટલે આજની ટી-શર્ટ ફરી ત્રીજા દિવસે પહેરવી પડી!

સવારે એસ.પી. રીંગરોડ પર જ અખિલેશભાઇ મળી ગયા અને થોડીવાર પછી ઝીણો વરસાદ શરૂ થઇ ગયો. રસ્તામાં મસ્ત વાતાવરણ અને બેકાર રોડને પસાર કરતા આગળ વધ્યા અને અખિલેશભાઇના વાહૂએ કંઇ ગરબડ કરી. મેં ગારમિનના વખાણ કર્યા અને અમે અસલાલી પહોંચ્યા ત્યાં સુધીમાં થાકી ગયા હતા. ખેતલાઆપાની ચા અને નાસ્તો તેમજ સેલ્ફીથી અમે રિલેક્સ થયા.

ત્યાંથી ફરી પાછો વરસાદ અને બરોડા એક્સપ્રેસ હાઇવેના જંકશન પર પહોંચ્યા ત્યારે અમે થેપલા પણ ખાધા 🙂

થેપલા પાવર વડે અમે આગળ વધ્યા અને ફરી પાછા લીજેન્ડ હોટેલમાં રોકાયા. ત્યાં બરોડા સાયકલિંગના લોકો મળ્યા અને ચીઝ સેન્ડવિચ, કોલ્ડ કોફી અને બીજો ઘણો નાસ્તો ઝાપટ્યો. ફરી પાછી રાઇડ શરૂ કરી અને છેવટે સાંજે ૫.૩૭એ કંટ્રોલ પોઇન્ટ પર પહોંચ્યો ત્યારે થાકી ગયો હતો. રાત્રિની તૈયારી રૂપે કોફી પીધી. થોડો રિલેક્સ થયો અને નીકળ્યો. હવે ૧૪૭ કિમીનો રસ્તો મારો અણગમતો હતો કારણકે રાત પડી ગઇ હતી અને સામેથી રોંગ રાઇડમાં આવતા લોકોનો ત્રાસ હતો. આ ત્રાસમાં વરસાદે વધારો કર્યો અને અંકલેશ્વર પહોંચતા સુધીમાં તો મને ઠંડી ચડી ગઇ. પાછો, હું એકલો હતો અને ગારમિન અને ફ્રંટ લાઇટ (જોકે બીજી લાઇટ હતી) બંને પાવર બેંક પર આધારિત હતા, જેની બેટરી બહુ જ ઓછી હતી. બોધપાઠ: વધુ એક પાવર બેંક જોડે રાખવામાં શરમ રાખવી નહી અને રાત્રે બધી જ વસ્તુ ચાર્જ કરી લેવી. ફેસબુકમાં અપડેટ કરતો આગળ વધ્યો. વચ્ચે એક જગ્યાએ ગારમિન ચાર્જ કરવા મૂક્યું પણ સમય બહુ વેડફાતો લાગતો હોવાથી આગળ વધ્યો. ધીમે-ધીમે જતો હતો. હવે ઊંઘ અસર કરવા લાગી હતી અને મને વિચિત્ર આકારો દેખાતા હતા. દા.ત. મંડપ બાંધ્યો છે અને લોકો નાચે છે 😀

રસ્તામાં મારું સ્ટેટસ અપડેટ જોઇને મુકુંદે ફોન કર્યો કે કાર્તિક, સૂવાનું નથી અને રાઇડ પૂરી કરવાની છે. તો પછી જીવમાં જીવ લગાવી દીધો. પલસાણા પહોંચ્યો એ પહેલા વરસાદ અને ભંગાર રસ્તાનો સામનો કર્યો. ત્યાંથી પછી ૩૩ કિમી બાકી હતા એ પહેલાં ગારમિને બાય-બાય કહ્યું. જોકે ૧૦ ટકા બેટરી બાકી હતી, તો પણ પછી ઘડિયાળ વાપરીને રાઇડ રેકોર્ડ કરી. ધીમે-ધીમે છેક ૬.૧૪ જેવી રાઇડ પૂરી કરી અને હાશ થઇ.

ત્યાંથી ફરી પાછો શેરવિનને ત્યાં રાઇડ કરવાનો પ્રયત્ન કર્યો પણ હાથ-પગ-મોં-બધું જ બૂમો પાડવા લાગ્યું એટલે થોડી મહેનત પછી રીક્ષા મળી એટલે તેમાં બેઠો અને મીટર વગરની રીક્ષાની સફર ઘણા સમયે કરી. શાવર લીધો અને દીપ જોકે એન્ડ પોઇન્ટ પર આવી ફટાફટ કેક ખાધી અને લોકોને મળીને મુંબઈ જવા નીકળ્યા. હું ઝોમ્બી સ્થિતિમાં હતો અને આ પોસ્ટ પણ એ જ હાલતમાં લખાઇ છે 😀

હવે? બીઆરએમ ૧૨૦૦ 🙂